|
|
|
|
|
          
|
Plasje doen
In ieder gezin met kinderen komt het er een keertje van. Je kind te trainen om zindelijk te worden. Ook in dit gezin kwam deze episode aan de orde. Sterker nog dat is het al 2 jaar! Op goed advies van de “ouderen” onder ons, zijn wij met deze “natuurlijke” ontwikkeling begonnen toen Alex iets meer dan 2 was. Spelenderwijs met de billen op een potje en dan maar hopen dat er wat gebeurt. Ja, dan kan je dus lang wachten, want dat potje is dan leuk voor een seconde of 10, maar daarna is de lol eraf en het kind ook! Maar omdat de verhalen van vroeger, dat de kinderen met 2 jaar zindelijk waren gonzend in je achterhoofd hangen, laat je het niet bij één poging en probeert het vervolgens met frisse moed nog een aantal malen. Die eindresultaten laten zich raden. Niets, er gebeurde gewoon niets. Ja frustratie tussen de oren van de ouders omdat ze denken dat ze van alles verkeerd doen. Dus dan gaan we maar eens kijken hoe het dan wel moet. Google, internetpagina’s, tijdschriften en boeken vol over het wel en wee van de plassende peuter. Tips en trucs voor dummie ouders, alles hebben we door gesnuffeld en bestudeerd. Afijn toen Alex 3 jaar was vonden wij het wederom toch wel eens tijd worden dat deze dame in wording haar plasje en drukje maar eens op een potje moest gaan doen. Alex is natuurlijk het school voorbeeld, dat een garnaal ook een kop heeft en dat koppigheid absoluut iets is wat in de genen zit en er echt met geen moker uit is te slaan. Dus toen wij met het potje aankwamen werd dat allerminst op prijs gesteld. Stampend, luid schreeuwend (als je het niet hysterisch krijsen zou noemen) rende ze de andere kant op en weigerde in alle toonaarden mee te werken aan ons plannetje. Jammer dan. Wij zo sterk voorbereid als we waren hebben er toen echt de volledige trukendoos op los gelaten. Voor ieder potbezoek met als eindresultaat een druppel plas werden cadeautjes beloofd, we hebben door het hele huis op de meest onmogelijke plaatsen stickers toegestaan omwille van die druppel urine. Potjes met een tentje erom heen vanwege de privacy, potjes in het geel, roze en blauw, ja zelfs een potje dat een muziekje ten gehore brengt wanneer deze gevuld wordt met whatever….. Vijf boeken, ellen lange internetpagina’s en smeekbedes aan de Super Nanny om ons te helpen, niets heeft mogen baten. Ja toen kwam Herman te overlijden en was het geboekte resultaat van één keer per week een geforceerde druppel natuurlijk direct verdwenen. Daar komt nog bij dat wanneer de kinderen 4 jaar worden ze naar de basisschool moeten gaan en ze daar toch echt niet willen dat de kleuters nog voorzien zijn van een luiertje. De tijd voor Alex begon toch wel enorm te dringen. Goed in Alex geval en in overleg met haar school was er enorm veel begrip voor de situatie en zou het voor haar geen probleem zijn. Dat regelen we wel hoor, maakt u maar geen zorgen! Nou dat maakte me ik dus wel, want ook ik heb als ouder wel mijn trots en zag de zindelijkheid van mijn tuttie als mijn falen! Dus weer de trukendoos open, en warempel, dit keer viel mevrouw wel voor de cadeautjes. Jeetje dat heb ik geweten. Als een kind door heeft hoe iets werkt, maken ze daar ook ten volste gebruik van. Laten we het erop houden dat een jaar langer in de luiers zeker weten goedkoper had geweest. Maar het resultaat begon erop te lijken. Al wilde ze iedere keer na het deponeren van een plas wel direct haar luier weer om, deed ze het in ieder geval op haar potje. HA 1-0 voor Die Mamma!!! (of gezien de cadeautjes toch niet?)
Zo
hebben we dit ritueel een flink aantal weken volgehouden en ineens,
spontaan, als donderslag bij heldere hemel gebeurde het. Geen luier meer
om willen en de hele dag droog! Dit doet ze nu al 2 weken en op één heel
klein ongelukje na is ze dus dag en nacht droog! Mijn kanjer!!!! Moraal
van dit verhaal? Boeken, tijdschriften en andere schriftelijke adviezen
zijn allemaal erg mooi en kunnen een geweldige tool zijn, maar onthoudt
altijd, dat ieder kind anders is en er eigenlijk niet één boek is waarin
een vergelijkbaar kind als de jouwe staat beschreven.
# 24-05-2008 #
Een lichtje aan de horizon!!! We bijna gaan bijna verhuizen naar het nieuwe pand!! Wat zal dat een rust in mijn hoofd brengen. De heren die nu aan de slag zijn in het pand zijn ware helden, wat zij in de afgelopen weken aan herstel en opknap werkzaamheden hebben verricht is geweldig! Dat schept ook wel een enorme berg rust, weten dat het nu allemaal wel netjes maar ook goed wordt gedaan! Afgelopen woensdag was er toch wel een kleine mijlpaal. Na een dagje kantoor ging ik op weg naar huis nog even langs het nieuwe pand. Zoals gebruikelijk met mijn stereo op 10, de ramen open zette ik mijn auto op de parkeerplaats. Bij het uitstappen vielen mijn tas en sleutels spontaan op de grond. Voor de deur van het nieuwe kantoor stond altijd al een lichtzuil, alleen was deze vanaf nu voorzien van ons logo. Met een enorme brok in het strotje en de waterlanders op voluit heb ik daar staan kijken. Jeetje wat is dat ding mooi! De gebruikelijke gevoelens van alleen zijn en wensen dat Herman er was om het te zien gingen er natuurlijk ook doorheen. God wat had hij hemels trots geweest! Dit was ZIJN droom, zijn passie zijn levenswerk! En daar stond het resultaat 3 meter hoog te pronken voor de hele wereld om het te zien............ behalve hij...... Er zullen volgende week nog wel een aantal dingen moeten worden afgerond, zoals de nieuwe voordeur, die nog moet worden geplaatst, een aantal ramen die nog moeten worden geschilderd, maar we kunnen de verhuizing zoals gepland door laten gaan. Donderdag 5 juni staan om 8 uur ’s ochtends de verhuizers voor de deur.
Als ik zo terug lees in mijn weblog, was mei niet één van mijn sterkste maanden. Ik heb de afgelopen maand vaak de confrontatie met mijn verdriet moeten aangaan. Veel geworsteld met mijn eigen kunnen en geduld moeten hebben met externe factoren. In mijn ogen ben ik de afgelopen maanden wel genoeg confrontaties en uitdagingen aangegaan. Het één en ander elkaar in een hoog tempo afwisselend. Die intensiteit waar ik het al eerder over had. Maar mag het nu even iets minder? Minder snel, minder druk, minder heftig, minder gezeur en minder van alle andere dingen. Even lekker langs de oppervlakte drijven, zonder al te veel schommelingen, ontspannen en even rust. Ja dat lijkt me erg fijn.
Met mezelf gaat het dus een beetje up and down. Maar als ik eerlijk ben zijn de downs nog steeds in de minderheid. Ok! Als ik dan een keer een moedeloze bui heb, dan is die ook wel in alle hevigheid aanwezig, maar meer als een dag of een dagdeel is het nooit. Op de één of andere manier weet ik toch iedere keer weer mijn positivisme aan te spreken om het tij te keren. En dat werkt erg goed. Neemt natuurlijk niet weg, dat ik nog steeds van mening ben dat er veel te weinig uren in een dag zitten, zeker als het om rust tijd gaat! Niets liever zou ik een heel lang weekend mezelf opsluiten van alles en iedereen en gewoon alleen maar lekker slapen, luieren en niets doen, echt niets doen! Tja, wishfull thinking noemen ze dat ….
# 14-05-2008 #
Wat een dag. Hij begon vannacht om half 2. Alex was onrustig en bleef maar roepen. Uit eindelijk wilde ze bij mamma in bed. Ik heb haar opgepakt en heb haar meegenomen en naast me neergelegd. Het is dan kiezen tussen twee kwaden. Of ieder kwartier je bed uit om haar te sussen, of haar naast me in bed, af en toe weg doezelen en haar geklets aanhoren. De tweede leek me nog het meest aangenaam. Dat kletsen en zeuren bleef doorgaan tot een uur of 4. Toen bedacht ze dat ze toch maar weer in haar eigen bed wilde liggen. Zo gezegd zo gedaan. In de veronderstelling dat ze nu wel lekker zou gaan slapen, viel ik als een blok om. Half 5……Mamma….. Ik kan niet slapen….zucht. Ik er weer heen gestrompeld en het ritueel start weer van voor af aan. Om 6 uur wilde ze weer naar haar eigen bed om vervolgens om half zeven te melden dat ze toch eigenlijk eruit wilde, het is al licht hoor mamma! Eerst naar het nieuwe kantoor. Even wat dingen doorgesproken en daarna voor een overleg naar kantoor. Daar aangekomen kon ik voor de zoveelste keer betaald parkeren omdat er een andere buur op mijn P-plaats stond. Je kan me op zo’n ochtend echt niet pissiger krijgen. En met een wit heet hoofd weer briefjes onder de ruit gestoken en naar kantoor gelopen. Mijn spullen op kantoor gezet en met stampende voeten richting de buren gelopen. Klaar was ik met dat gezeur. Ik bel aan en niemand doet open. Ik bel iets langer aan en nog niets. Dan begin ik toch wat geërgerd tegen de deur te kloppen en de elektronische zoemer klinkt dat ik de deur kan openen. Nog zeker 2 minuten heb ik mij staan te verbijten omdat er niemand kwam. En ineens hoor ik een stemmetje uit een kamertje komen. Op mijn kalmst probeer ik uit te leggen dat het nu klaar is met deze parkeeracties, maar meneer vond het heel normaal, als er een ander op zijn P-plaats stond, dat hij hem dan maar op de mijne kon zetten. Ik heb hem kalm uitgelegd (voor zover de stoom uit mijn oren dat nog toeliet) dat hij nu die auto weg moest halen en dat het afgelopen moest zijn. Hij zou het regelen! Ik weer naar kantoor, koffie gepakt en in overleg gegaan. Een klein kwartier later hoor ik dat mevrouw aan de deur staat en wil dat ik mijn auto weghaal zodat zij hem dan kan omruilen. Ik zei ik kom zo, ben even bezig. Nog geen paar minuten later hoor ik een enorm geschreeuw en gevloek en een berg herrie aan de deur. Het kwartje viel snel en ik stier naar beneden. Jawel, de buurman was even verhaal komen halen en de mannen stonden als kemphanen tegen over elkaar. Ik spring ertussen, werk mijn mannen weer naar binnen en de buurman duw ik al pratend terug naar zijn huis, duw hem naar binnen en trek de deur voor zijn neus dicht, alles gepaard met de mededeling dat ik niet zo hou van dit kinderachtige gedrag en ik ook geen discussie wens. Zijn gebruik in het weekend van mijn P-plaats heb ik hem ook ontnomen en de beugel die de P-plaats afschermt meteen laten maken. ’s Middags naar het nieuwe pand terug want er moest nog iets besproken worden. De vloer beneden krijgen ze niet goed. Is gelegd op de verkeerde ondervloer. Resultaat……alles moet eruit en het moet helemaal opnieuw gelegd worden. Dat was weer zo’n moment dat na alle emoties en 87 seconden nachtrust, de moed me in de schoenen zonk.
Vanavond ging ik mijn haar laten doen. Onderweg er naar toe had ik het
slecht. Tranen, hartverscheurende snikken en een enorm missen van
Herman. Ik besloot om onderweg even snel langs Herm te gaan en parkeerde
mijn auto voor het hek van de begraafplaats. De weg naar zijn graf
voelde ik me zo alleen en meestal beleef ik die wandeling altijd
hetzelfde als tijdens zijn begrafenis, toen ik voor de auto uitliep naar
de aula. Ik heb vaak geschreven dat ik al liggend in bed, starend naar het plafond, opzoek was naar een signaal. Wanneer ik midden in de nacht naar de sterren keek, de hemel afspeurend naar een teken. Altijd maar zoekende naar een bevestiging, naar iets. Dan sta je op een onverwacht moment oog in oog met een wilde vos en dan achteraf denken…… was dit nu een teken, of was het gewoon puur toeval?
# 09-05-2008 # Rozengeur en maneschijn
Ik zou natuurlijk heel stoer weer een
enorm Emiel Ratelband verhaal neer kunnen schrijven, doorspekt van
opbeurende Tjakka teksten, blijde gebeurtenissen en andere gepaste
positiviteit. Maar dat zou schone schijn zijn en al helemaal niet
eerlijk. Ik heb wel eens eerder geroepen dat ik ook mijn pijnlijke dagen
heb met veel verdriet. De hele dag met tranen in mijn ogen en intens verdrietig. Op zulke dagen zijn de confrontaties met alle gelukkige gezinnetjes niet meer te tellen. De pijnlijke realiteit dat Herman hier niet meer is. Dat hij toch echt niet meer gaat aanbellen omdat de knuppel zijn sleutels weer eens is vergeten. Of wanneer het eten al een half uur klaar is, de telefoon gaat en hij dood leuk verteld dat hij net uit Groningen is vertrokken en ik het eten dan toch maar beter in de prullenbak kan mikken. Of hij weer eens op zijn stilst de deur wist binnen te snieken om mij de stuipen op het lijf te jagen. Van die dagen dat Alex haar enorme van Miltenburg karaktertje toont en ik me afvraag hoe ik dit in godsnaam in mijn ééntje aan moet pakken. Mijn mailbox vol ligt met alleen maar problemen en andere aanverwante narigheden. En ja zelfs de fiets die ik besteld had niet de juiste blijkt te zijn,. Dat ik me zo volledig machteloos voel en ik me afvraag waarom ik de keuzes heb gemaakt zoals ze nu zijn. Kan ik dit allemaal wel? Doe ik het wel goed? Waarom doe ik ze in godsnaam en maak ik er geen enorme bende van? Dit zijn ook van die dagen dat ik dan naarstig op zoek ben naar bevestiging van “boven af”! Bijna smekend op mijn knieën val met de vraag of ze me alsjeblieft niet even kunnen zeggen of ik ook maar een beetje de goede richting uit ga! Geloof me er zijn voldoende mensen die me steunen, zeggen dat ik het goed doe en een hart onder de riem steken, maar hoe lief iedereen het ook bedoeld en ongetwijfeld ook meent wil ik die bevestiging toch eigenlijk maar van één iemand. Dan sta ik aan het graf, met enorme dikke tranen en komt er eigenlijk maar één vraag! Waarom??
Ja, de realiteit die leven heet. Het
leven wat zo intens te beleven valt. Zo intens was mijn leven met
Herman. Maar hoe intenser het leven wordt beleeft, hoe intenser ook de
gevoelens die ermee gepaard gaan. Zo sta ik oprecht ziels gelukkig met
Herman op de top van de berg te genieten van ons, met zijn viertjes, zo
lig ik onderaan diezelfde berg, nog wel samen, maar zonder Herman. Mijn
enorme steun, mijn alles, mijn lieverd, mijn ongelofelijke knuppel, mijn
maatje, Mi Vida!
Het is zaterdagochtend, een prachtige dag. Wakker geworden met een prikkelende warme zonnestraal in mijn gezicht, de harde realiteit van een brullende wekker en het gekir van Ludo op de achtergrond. Het is lente, naar mijn idee het mooiste seizoen van het jaar. De stemmige donkere dagen laten we achter ons en alles is nieuw. Nu meer dan ooit begrijp ik mijn liefde voor dit seizoen. Er is niets mooiers dan alles vol passie opnieuw tot leven te zien komen. De ontspringende knoppen in de bomen, de planten laten hun mooiste bloemen zien, lammetjes zorgeloos dartelend in de wei, jonge eendjes als een elastiekje achter hun moeder aan en de geur van een mooie dag. Fris, kruidig en sprankelend. Mijn afgelopen weken kan ik ook wel zo beschrijven. Het tij is gekeerd, de wind staat in mijn zeilen en alles is goed! Nou ja op mijn chronische slaap te kort na dan! Armin was super! Vorig weekend kwamen vrienden uit België spontaan op bezoek! Geweldig, gezellig en veel gelachen. Dinsdag KoninginneNach. Met vrienden de kroeg ingedoken en eens flink op de Koningin geproost. In een straf tempo, hahaha. In café de Vink in de stad, een super gezellige Gaybar, daar waar ze weten hoe je een feestje moet bouwen. Lachen, dansen, gieren en heel hard met de muziek mee brullen. En natuurlijk ging dit alles weer door tot in de kleine uurtjes. Vraag me dan toch iedere keer weer af waarom men dit kleine uurtjes noemt, in mijn belevenis duren juist deze uurtjes altijd bijzonder prettig, heeel lang! De volgende ochtend vroeg op en de hele dag aan het zoeken geweest naar mijn stem. Ik heb hem weer terug gevonden, al was het een dag later;-) Koninginnedag en hemelvaart waren overdag wat regenachtig. Jammer voor de kinderen die buiten leuke dingen hadden te doen, maar mooi voor alles wat zo fris en nieuw in het leven staat. Kijk nu maar eens naar buiten hoe mooi alles ervan wordt!! En de avonden die ervaar ik ook als heerlijk. Anderen zullen zeggen dat ze saai zijn, maar geloof me, het tegendeel is waar! Ik kan zo genieten van de rust om mij heen. Lekker op de bank, kaarsjes aan, een heerlijk muziekje op de achtergrond en mijn laptopje op schoot. Mijn contact met de buitenwereld lopen door de weeks via mijn laptop. Lekker surfen over het Net en chatten met vrienden. Mezelf verliezen in de geluiden van Armin en weer (al had ik me nog zo voorgenomen het niet te doen) veel te laat naar bed! Tja soms verlies je jezelf zo in je activiteit dat je je er niet van kan losmaken ;-) De verbouwing gaat nu super! Het schilderwerk is prachtig en precies zoals ik het had willen hebben. Alle fouten worden in een hoog tempo en met finesse gecorrigeerd. Het wordt echt heel mooi. Als alles straks klaar is en we kunnen onze intrede nemen, weet ik zeker, dat wij het mooiste pand van ons dorp hebben. Ik kan niet ontkennen dat ik hier een gevoel van trots bij krijg! Het is zaterdagochtend, een prachtige dag! En de rest van het weekend, die nog heerlijk lang duurt, wordt net zo mooi! De zon schijnt en het is lente!!!Enjoy!
|
|
|
|