24-12-2006

Vaarwel Michel.

 
 Home
Nieuws & Foto's

 

  
Maandag 18 december 2006 in de middag werden we gebeld. Michel Groen, door zijn vrienden al eeuwen Michael Knight genoemd, echt een hele goede vriend van ons beiden, had zichzelf zondagavond/nacht van het leven beroofd. We zijn daar deze hele week mee bezig geweest, zowel praktisch als emotioneel. Pijn. Veel pijn. Waarom? Geen briefje of andere hint. Is er iets dat we niet hebben gedaan maar wel hadden moeten doen? Vragen die je jezelf in zo'n situatie niet schijnt te moeten stellen, maar dat doe je dan toch. Veel praten met vrienden. Notities vergelijken. Het beeld compleet proberen te krijgen. Dat lukt niet.

Vrijdagavond hebben we afscheid genomen. Vreemd genoeg kende wij, noch iemand anders van onze wederzijdse vrienden zijn familie. Zelfs na zo'n dikke 25 jaar niet. Die leerden we vrijdagavond kennen. Enorm warme en lieve mensen. Met hen hebben we zaterdag de afscheidsceremonie van Michel gedaan. Er waren zeker 300 of misschien wel 400 of meer mensen. We hebben gehuild, toespraken gehouden, geknuffeld, elkaar getroost en een nichtje van Michel, zijn petekind, heeft zelfs gezongen. Als je dan nog geen brok in je keel hebt... Adembenemend.


Michel Groen, alias Michael Knight
3 februari 1964 - 18 december 2006


Op de plaats des onheils

Na afloop zijn we met Camelia, Cor, zijn vriendin Daniela en de familie naar de onheilsplaats gegaan. Niet zijn ouders, dat zou te zwaar voor ze zijn geweest. Het was bij de kerk op de Vredenburgweg in Rijswijk die in de stijgers stond. We hebben bloemen neergelegd en Cor heeft een biertje voor hem ingeschonken. De mensen van de kerk kwamen ook, en deden de kerk voor ons open zodat we binnen een kaarsje voor hem konden branden. Erg mooi. Daarna met de familie mee naar het huis van Bert en Marja, een zus van Michel. Daar nog wat gegeten en gedronken toen afscheid van elkaar genomen.


In beter tijden op de wintersport


Trance energy, februari 2006
We waren het er met zijn allen over eens dat we Michel een waardig en mooi afscheid hebben gegeven. De belangstelling was overweldigend. Hartverwarmend hoe je je op zo'n dag één kunt voelen met een groep mensen die je voordien niet eens kende of niet goed kende. Dat als je het even moeilijk hebt zo iemand je hand pakt. Mensen kunnen rare maar wondermooie wezens zijn.

Hiernaast een foto van Michel die op de rouwkaart van Michel heeft gestaan. De familie heeft deze foto uitgekozen en deze foto heeft ook bij het afscheid van Michel gestaan. Jos, de broer van Michel uit Groningen heeft deze foto aan ons gemaild en daar zijn we hem dankbaar voor.



 


Bij de geboorte van Alex


Met Anneke en Alex in de tent op het circuit
Door de bedrijfsponsoring zijn wij zelf vaak op het circuit te vinden. Michel ging vaak met ons mee. Hij kwam heel graag op het circuit omdat hij van racen en raceauto's hield. Hij was er geliefd en kende er veel mensen, waaronder bijvoorbeeld Michel Brax die naast zijn schoonmaakbedrijf een raceteam heeft. Michel heeft zelf ook zijn racelicentie gehaald, samen met vriendje Harrie Suiker.


Bij een oude Formule 1 auto uit de Euro Boss series

Herman heeft een brief aan Michel geschreven die hij tijdens de afscheidsceremonie heeft mogen voorlezen:

Knightie,

We hebben pijn. Pijn omdat je niet meer bij ons bent. Pijn ook omdat je niet meer bij ons wilde zijn. Pijn omdat we niet hebben mogen begrijpen waarom dat zo was. Je was altijd zo lief, zo behulpzaam en bijna altijd vrolijk. En in ene klap ben je weg. Als een donderslag bij heldere hemel. Weg.
 


 Met zijn viertjes met de wintersport

 We hebben elkaar leren kennen toen ik een jaar of 18 of 19 was denk ik. Weet ik niet meer precies. Je was best een wildebras die dingen deed en zei die ik niet durfde te doen of zeggen. Je kon bijvoorbeeld dingen tegen vrouwen zeggen waarvoor ik een draai om de oren zou krijgen, maar bij jou lachten ze erom. Ik heb je dat zo vaak zien doen. Met de jaren werd onze vriendschap hechter. We gingen vaak met ons vriendengroepje met vakantie, zowel in de zomer als de winter. En toen jij een relatie kreeg met Camelia, mijn ex-vrouw, werd onze vriendschap alleen maar hechter. Uiteindelijk hadden we nu iets gezamenlijks om over te klagen. Velen vonden het vreemd dat wij toen met zijn viertjes met vakantie gingen, maar we hebben het echt hartstikke leuk gehad.

Het laatste jaar is wel een veelbewogen jaar voor je geweest. Het jaar van heftige veranderingen. Begin november vorig jaar zijn we naar een optreden van Armin van Buuren in Rotterdam geweest. Daar hebben we voor het eerst samen echt gepraat over de problemen in je relatie met Camelia. Je twijfelde of je ermee door wilde gaan. Rond de kerst was je eruit, je wilde ermee stoppen en zou dat in het nieuwe jaar met Camelia bespreken. Camelia was het ermee eens. Zij had zelfs al langer aan de relatie getwijfeld. Omdat er geen ruzie was hebben jullie er ruimschoots de tijd voor genomen en waren er nu nog steeds mee bezig doordat het huis nog niet verkoopklaar was. En hoewel je er in het begin best nog moeite mee had, mocht ze van jou ook best nu het huis al uitgaan. Je was er dus duidelijk klaar mee.

Jullie huis had je graag willen houden. Je was er erg trots op. We hebben samen gekeken naar de mogelijkheden, maar het was in je eentje nauwelijks te dragen. En je had ondertussen besloten voor jezelf te beginnen, dus hoge vaste lasten was geen strak plan. Je wilde daarom na de verkoop van jullie huis een huurappartement zoeken en de overwaarde van het huis in reserve houden. Ook daar leek je klaar mee te zijn.


Op het terras van jullie appartement in Rijswijk

En dan voor jezelf beginnen. Echt enorm positief en optimistisch was je niet, maar je zag wel voldoende mogelijkheden om een boterham te verdienen. Een maand geleden vroeg ik je er nog naar en toen zei je genoeg werk te hebben, maar niet te weten of dat over een paar maanden nog zo was. We waren het er snel over eens dat je dat nooit zeker weet als je voor jezelf werkt, maar dat als je goed werk levert, er over het algemeen altijd wel klussen zijn. En goed werk leverde je!

Ik begrijp dus gewoon niet wat je heeft bewogen om deze beslissing te nemen. Ik heb het gevoel dat hoeveel wij ook met elkaar hebben gepraat, ik niet alle stukjes van de puzzel heb. Maar de hele week praten met Cor, Camelia, Daniela, Anneke en andere vrienden heeft me wel geholpen. Ik zie nu in dat het helemaal niet aan mij is om te begrijpen. Het is jouw beslissing. Als vriend van jou heb ik dat gewoon te accepteren en te respecteren. Zo simpel is het. Jij hebt voor jou geldige redenen gehad, anders had je het niet gedaan. Dat zou voor mij voldoende moeten zijn. En als je had gewild dat ik je redenen had geweten, dan had je ze me wel verteld. Je bent me geen verantwoording verschuldigd. Maar het doet verdomme zoveel pijn. Ik mis je. Ik mis je vette lach en je beidehante opmerkingen. Ik mis je humor. Ik mis je vriendschap. Ik weet nu dat ik je beslissing zal moeten accepteren en ik beloof je dat ik dat ook zal doen. Maar gun me nog even wat tijd want het doet nog zoveel pijn.
Je hield de deur al open voor een ander, als ik nog niet eens in de gaten had dat die ander stond te stumperen. Ik ken niemand die zo gevoelig, opmerkzaam en behulpzaam is. Ik beloof je plechtig dat ik zal proberen die kwaliteit van je te erven. En dat ik dan mijn leven lang mag denken “dat heb ik van Michel geleerd” en je op die manier altijd zal eren.

Ik hoop echt dat je nu op je wolk, met een biertje in je hand, ons met die vette irritante grijns zit uit te lachen. Ik hoop dat je gevonden hebt wat je zocht en geen spijt hebt van je beslissing. Ooit zullen we weer samen zijn en ik kijk uit naar dat moment. Het ga je goed, Michel, mijn vriend! Tot ziens!
 


(...)


Na het eten een kaartje leggen op de wintersport in hotel Edelweiss


Je kon ook aardig voor lul zitten met hem :-)

Cor en Daniela hebben dit gedicht voor Michel gemaakt en voorgelezen tijdens de afscheidsceremonie:

LIEVE KNIGHT

Zomaar ben je uit het leven gestapt.
Er is niemand die dat begrijpt, niemand die dat snapt.
Net weer uit je zorgen gekropen.
Maar niemand die wist wat er door je hoofd heen spookte.

Verdwenen uit het leven.
Je wilde niets meer geven.
Herinneringen laat je achter
Van een man die zo veel was.

Een kind, een broer, een vriend.
Nu zeg je ons gedag.

Voor altijd blijf je bij ons.
Voor altijd in ons hart.
We zullen je nooit vergeten
Ook al blijft het soms verward

"Hé Bol" klonk het aan de telefoon
Zo dronken we een biertje
Of praten wat gewoon.

Ik kon je altijd bellen
Het maakte niet uit voor wat.
Of had ik het even moeilijk
Dan wist jij altijd wel wat.

We hebben jaren gesproken.
We waren altijd een team.
Maar nu moet ik je gaan missen
En ik hoop dat je dit hoort misschien.

Ik hou van jou lieve bol en zal je nooit vergeten
Voor altijd zit je in mijn hart, dat zou je moeten weten.


Voor altijd je maatje bol.cor

Cor en Daniela

 


Michel en Camelia in Hotel Edelweiss, Gerlos


Michel heeft ook erg veel geholpen bij onze verhuizing in 2000


Deze foto is op sixflags genomen, natuurlijk weer eens
met zijn ogen dicht op de foto.. :-)


Met Harry Suiker in de Bungeeshoot in Sixflags


En dit is de toespraak die Jos, de broer van Michel uit Groningen voor Michel heeft gehouden:


Michel 3 jaar oud
(bedankt Marja)


Michel 7 jaar, met zus Peti


Michel, 6 jaar met broer Jos
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk’. Deze spreuk kennen velen waarschijnlijk, zeker gelovige mensen. Aangezien het katholieke geloof ons thuis met de paplepel is ingegoten, is deze spreuk ons niet onbekend. Wij zijn al lang niet meer praktiserend katholiek, maar Michel en ik hebben jaren als misdienaar een ontelbaar aantal kerkdiensten ondersteund. Ik kom nooit meer in de kerk en Michel ging ook nooit meer naar de kerk maar bijna dertig jaar na dato staan grote stukken uit de kerkdienst mij nog direct voor de geest. Gezien de beperkte tijd kan ik u helaas niet inwijden in de geheimen van de oecumenische viering.

Praktiserend gelovigen zijn wij dus al lang niet meer, maar als er al een God is wiens wegen ondoorgrondelijk zijn, dan zijn de wegen die de mens bewandeld al minstens even ondoorgrondelijk. Velen van u die Michel goed kennen zullen evenals ons en Camelia dit niet kunnen bevatten. We zullen de vele, goede herinneringen aan Michel moeten koesteren.


Michel (11 jaar) krijgt het vormsel


Michel (9 jaar) schoolfoto met Jos
Mijn oudste herinneringen dateren uit de Breughelstraat, waar we beide geboren zijn. Dat we samen naar de kleuterschool liepen met oudere broer of zus. Dat Michel een keer op zijn kin gevallen was en gehecht moest worden. Dat was de eerste keer dat hij een, weliswaar heel klein, stoppelbaardje had.

In 1969 zijn Michel en ik voor de eerste keer verhuisd. Wij werden uit logeren gestuurd, beide bij een verschillende oom en tante. Toen we elkaar een keer bij toeval tegenkwamen vlogen we elkaar om de hals. In ons volgende huis aan de Tenierstraat gingen we in een zinken teil om en om badderen; let wel: 1X per week op zaterdag. Dat waren nog eens tijden.

Ik heb ook goede herinneringen aan de lange zomers op de camping, waarbij we samen met onze vrienden op de fietsjes het Brabantse land afstruinden. Bij mooi weer zaten we de hele dag in het zwembad, bij slecht weer hingen we wat rond in de kantine. We waren de hangjongeren avant le lettre: wij zouden met vlag en wimpel hiervoor geslaagd zijn geweest. In de herfstvakantie waren we vaak als enige gezin nog op de camping en dan gingen we met ome Theo op de tractor de camping rond om deze voor de winter gereed te maken. Daar genoten we echt van.
We hebben jaren samen bij RAS gevoetbald in de Alberdastraat, samen met o.a. Rene Letterie met wie hij nog lange tijd bevriend is geweest. En nog later hebben we samen met onze grote broer Nico panden schoon gemaakt: van de hamburgerketen met de grote M tot verschillende bioscopen in Den Haag zoals de Cineac en de Metropool.

We moesten beide echter nog in dienst aangezien Nico uitgeloot was. Michel zijn dienstplichtperiode bij het Korps Mariniers, inclusief verblijf op Curaçao, bleek een keerpunt in mijn leven. Ik volgde zijn voorbeeld en ging eveneens bij het korps. Via een dienstmaat uit Groningen leerde ik in ’87 mijn echtgenote Karin kennen. Kort daarop werd ik beroepsmilitair en verhuisde naar Groningen. Het betekende dat ik mijn familie, en mijn broertje waarmee ik was opgegroeid, sporadisch zie, zag, spreek of sprak. In ons laatste telefoongesprek heb ik het hier nog met Michel over gehad. We namen het elkaar niet kwalijk.
 


Michel (19 jaar) bij het Korps Mariniers

De herinneringen zijn ook mooi, aan onze broer, de boef van de familie. Samen hebben we heel wat kattenkwaad uitgehaald. Regelmatig kwam het ook voor dat ik hier niets mee te maken had, maar ik en niet Michel van Pa op mijn kop kreeg. Daar hebben we nog vaak hartelijk om gelachen.

Lieve broer, er is iets gebeurd in jouw te korte leven dat je niet hebt kunnen verwerken. Misschien is het een combinatie van factoren. Je hebt het de laatste tijd ook niet gemakkelijk gehad. Ik weet echter zeker dat je hebt gevochten, want dat hebben we allebei bij het korps geleerd. Als je denkt dat je je breekpunt hebt bereikt dan zit je op 50% van je kunnen leerden we als marinier. Zowel fysiek als geestelijk, dus gevochten heb je vast en zeker.

Er is echter een belangrijke andere les van het korps die je bent vergeten. Een oorlog win je niet in je eentje. Dat is er in gestampt, dus die les heb je niet kunnen overslaan of hierbij mogelijk zitten snurken. Het binnenvetten zit in onze familie misschien toch teveel en te goed in de genen gebakken.

Camelia heeft het geprobeerd uit je te trekken wat je dwars zat en ook je beste vriend Cor. Je hebt het hen en ook niet aan ons willen of kunnen vertellen.

We zullen je keuze moeten respecteren ook al is dat een moeilijke. Ik begrijp, en ik denk vele anderen, je keuze niet. We krijgen je daarmee echter niet terug. Al moest ik drie keer om de wereld lopen, dan begon ik nu te rennen. Ook daar krijgen we je niet mee terug. Je bent echter in onze gedachten en in onze harten. Ik eindig dan ook met een andere bekende spreuk: ‘we zullen ermee moeten leren leven’.

Dag lieve broer. Ik zal je missen en ik zal je nooit vergeten. Wij allen zullen je zeker missen maar ik hoop echter ook dat velen je nooit zullen vergeten.


Michel (2 jaar) in de Breughelstraat


10 jaar oud


Stoeien met Pa (14 jaar oud)


16 jaar oud, voetjes van de vloer met tante Ans


17 jaar oud met de bruiloft van zijn zus
 


26 jaar, op de bank met moeder en neefjes


De familie Groen vlnr: Michel, Vader, Moeder, Peti, Marja, Jos en Nico


En hier met aanhang en nageslacht..

Deze tekst heeft Peti, de zus van Michel, gesproken tijdens de ceremonie:

Lief broertje van me

Hoe het zover heeft kunnen komen is ons een raadsel
Geen berg was voor jou hoog genoeg
Toch is er iets geweest waar jij niet tegen op kon of wilde
Voor jou een weet en voor ons je familie, vrienden, kennissen en collega's een groot vraagteken
Het is je wel eens meer gelukt om de aarde te doen schudden, maar nu is er een tsunami overgekomen waarvan het einde nog niet in zicht is
Dat je gesloten kon zijn als een oester weten wij allen, maar dat je nu geen andere uitweg had is onbegrijpelijk voor een ieder
Michel zo beresterk als je kon zijn tijdens je veel te korte leven, zo zwak (of misschien juist zo beresterk) ben je op het moment van je zelfmoord geweest
Hard om te zeggen maar niets is zo gek of er moet een uitweg voor je zijn, denk ik
Ons laat je nu achter met heel veel onbeantwoorde vragen, maar wat ik jou met heel mijn hart toewens is dat je nu de rust hebt (gevonden) die je bij ons niet meer kon vinden
Rust zacht lief broertje van me

Peti
 


Peti en Michel (7)
Van Peti hebben we 30 foto's ontvangen. We wilden niet kiezen welke wel en niet op de site zouden komen, dus hebben we ze allemaal in de onderstaande collage opgenomen. Met de pijltjes links en rechts kun je er door bladeren. Een foto groter zien doe je door erop te klikken.   
.

12 juli 1980 Pa en Ma 25 jaar getrouwd, michel 16 jaar
Deze week (25 januari 2007) hebben we van Peti een gedicht ontvangen dat ze heeft geschreven voor Michel met de vraag of het ook op de pagina van Michel mocht worden geplaatst. Vanzelfsprekend vinden wij het een eer het op de pagina te mogen opnemen:
 

Het is nu ruim een maand geleden
dat je uit ons leven bent verdwenen
Snappen doe ik het nog steeds niet
Er gaat geen dag voorbij zonder intens verdriet
Geen uur, zelfs geen minuut zonder pijn
Omdat jij niet meer hier wilde zijn.
Alleen tijdens de onrustig "slapende" nachten
ben jij soms even uit mijn gedachten
Zodra ik echter mijn ogen weer opendoe
neemt mijn piekeren over jou weer toe

De tijd zal het leren hoe zonder jou verder te gaan
want jij was een belangrijk deel van mijn bestaan
We zagen elkaar niet veel
maar daarvoor in de plaats was de telefoon een belangrijk onderdeel
Met Oud en Nieuw belde je bijna altijd
nu zat ik er op te wachten
dat was achteraf verloren tijd
Champagne had ik ook geen trek in
Voor mij had dat helemaal geen zin
Die ligt nog in de koelkast te wachten
misschien 3 februari en dan met andere gedachten
Veel te kort was jouw leven bij ons hier
hopelijk heb je nu meer plezier
In gedachte veel knuffels en een zoen
voor nu moet je het daar even mee doen

Rust zacht lief broertje van mij

(En dat wens ik je van harte toe!)

Peti
 

En tot slot nog wat van onze eigen wintersport foto'tjes van Michel


Even uitpuffen bij bergrestaurant Furstalm


In actie.. (nou ja... :-)


In de sneeuw vlnr: Anneke, Sandra, Herman, Michel


Met zijn skileraar Karl


Snuitje

De komende tijd zal een worsteling worden om allles een plekje te geven. We gaan proberen er iets positiefs uit te halen. Er was genoeg te leren van Michel. Cor, zonder twijfel Michels beste vriend, en zijn nieuwe vriendin Daniela hebben we een stuk beter leren kennen en we hebben veel steun aan elkaar gehad. En we hebben de lieve familie van Michel eindelijk leren kennen. Misschien komt uit dit alles iets moois en blijvends voort. De tijd zal het leren.

Naar boven

   

Home | Ludo geboren! | We pakken de draad weer op | Vaarwel Michel. | The morning after | Armin Only | Armin Only 2008.