# 20-04-2008 #
Al maanden stond het op de agenda, twijfelend tot de laatste week, Armin
Only 2008.
Herman en ik zijn bij alle Armin’s geweest, geweldige feesten en we
waren daar altijd in onze nopjes! Zwanger of niet, als hij een feestje
gaf waren wij erbij. Afgelopen november, de maand dat Armin normaal
gesproken zijn feestje gaf, had hij plaats gemaakt voor Ferry Corsten en
vooral Herman baalde hier enorm van. In januari werd bekend dat Armin
alsnog ging draaien, dus geheel logisch had ik besloten om ook te gaan.
Ik had nog een paar maandjes om aan het idee te wennen om er zonder
Herman naar toe te gaan, dus dat moest vast lukken. En alle vrienden die
hoorde dat ik ging hebben ook meteen kaartjes gekocht om erbij te zijn.
Zelfs Yvon die gisteren 40 werd was erbij samen met Peter en nog twee
van hun vrienden.
De week begon met struinen naar leuke nieuwe kleren. Mijn confectiemaat
laat momenteel veel overeenkomsten met die van en Biafraan kindje zien
en had dus wel iets nieuws nodig om een beetje gezellig ten tonele te
verschijnen. Wit, daar had ik zin in. Een paar keer zonnebanken en mijn
witte Casper laken had ik ingeruild voor een goudbruin snuitje. Haren
knap gekapt en klaar voor de strijd.
Om half negen kwam Henk me halen en gingen we op weg. Eerst bij Gouda
bij de benzinepomp verzamelen en toen door naar de Jaarbeurs. Daar
aangekomen reden we toevallig samen met Peet en Yvon de garage in liepen
we vervolgens naar de ingang. Wat een enorm geluk dat we onze kaarten
bij Ticketbox hadden gekocht, want alle mensen die via het net kaarten
hadden besteld waren goed de pisang en mochten zich in en rij van een
kleine 50 meter aansluiten! Dan kom je aan, kaartje inleveren (dat ging
lekker), daarna was het (anders dan normaal) de bedoeling dat de mensen
eerst hun spullen in lockertjes deponeerde. Daar ging het een beetje
mis. Met een mannetje of 2000 in de rij om een sleuteltje te
bemachtigen. De groep aan de kant geparkeerd en Marion en ik hebben ons
toen met swifte manoeuvres door de menigte heen gewurmd, om na een
kleine minuut een verbaasde menigte achter ons te laten en
triomfantelijk met 7 sleuteltjes terug te keren. Gna gna. Spullen
gedropt, door de beveiliging en op naar de munten balie. Goed dan ben je
er wel en kan het feest beginnen.
De zaal binnen lopend keek ik wel wat onwennig om me heen. Toch anders,
maar daar bleef het bij en we namen een drankje en de muziek stond al
lekker te knallen, dus mijn voetjes zijn gaan bewegen en niet meer
opgehouden. Veel gelachen en gedanst en genoten. De groep was gegroeid
tot een mannetje of 25 en het was TOP!!
Om 01.00 uur zetten Armin de “officiële” opening in met veel vuurwerk,
laserlicht en vette muziek. Toen kreeg ik hem toch wel erg zwaar voor
mijn kiezen. Stond ik daar zonder die lange, hard brullend met dikke
tranen, naar boven kijkend of hij niet stiekem op één van de lichtzuilen
zat te kijken. Meteen voelde ik armen om mij heen en een heleboel lieve
mensen die mij kwamen troosten. Tjee wat is het toch fijn om zulke goede
vrienden en familie te hebben. De rest van de avond had ik dat gevoel
nog één keer, even kort, maar het was goed. En mijn lieve schat? Niet
gezien, maar ik weet zeker dat hij er was!
De rest van de nacht was de muziek heerlijk en heb ik de laatste 10
milligram vet er ook maar gelijk vanaf gedanst. Het feest was GEWELDIG
en ik had het voor geen goud willen missen! De vrienden, vriendinnetjes,
broertje en schoonzusje waren even zo geweldig, ook die zou ik voor geen
goud willen missen! Om 8 uur ’s ochtends kwam ik moe, voldaan en zwaar
naar de “klote” thuis. En met een grijns van oor tot oor ben ik heerlijk
in slaap gevallen……
Wat is rouw?
Ik vind het weer
eens tijd worden voor een stukje proza.
Ik heb de indruk
dat er over de bovenstaande vraag nog weinig mensen een idee hebben wat
het antwoord is. Handig in dit verhaal is dat ik het dus wel weet (dat
is mijn mening), ik zit er namelijk midden in. Dus is het wellicht een
idee om mijn ervaringen met anderen te delen. Eerlijk is eerlijk, ik
wist ook niet echt wat het betekende en wist ook niet hoe ik er mee om
moest gaan wanneer anderen ermee te maken hadden. Ik heb me daar de
afgelopen maanden ook in verdiept en ben tot de volgende conclusie
gekomen. Er zijn 4 fasen van rouw, ik noem ze hier in een bepaalde
volgorde, maar bedenk wel dat iedere persoon anders rouwt en er dus net
zo makkelijk er een andere volgorde op na kan houden.
*1
Het aanvaarden van
het verlies
*2
Het doorleven met
pijn en verdriet
*3
Het aanpassen aan een
nieuw leven zonder de overledene
*4
De overledene een
plekje geven en de draad weer oppakken
*1
De realiteit van het
overlijden dringt langzaam door. Je ‘weet’ dat de dierbare is overleden,
maar beseft het eigenlijk nog niet helemaal. In de regel vraagt dit bij
een onverwacht overlijden meer tijd. Het besef dat er geen weg meer
terug is, is nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Daarbij
moet je echt realiseren dat de persoon niet meer terugkomt en er geen
samenzijn meer zal zijn.
*2
Vervolgens is het
belangrijk om de pijn te voelen en er niet voor weg te lopen. ‘Het is
onmogelijk om iemand te verliezen van wie je veel hebt gehouden en geen
pijn te voelen.’
Bedenk wel dat voor buitenstaanders niet te zien is hoeveel verdriet of
pijn de rouwende persoon heeft. Deze loopt namelijk niet standaard met
zijn of haar gevoel te koop!
*3
De rouwende moet
leren omgaan met alle veranderingen. De overledene had wellicht veel
betekenissen en praktische functies voor de ander. Hij of zij was een
maatje, een seksuele partner, iemand die van alles organiseerde of
iemand die misschien het initiatief nam in het onderhouden van contact
met anderen. Dit vraagt aanpassing en soms nieuwe vaardigheden.
De sociale omgeving reageert anders op een paar dan op een
alleenstaande. Mij is duidelijk geworden dat ik nog vaak als één van een
stel wordt gezien.
*4
De relatie met de
overledene blijft altijd bestaan, zeker wanneer er kinderen in het spel
zijn, maar de overledene krijgt wel een andere plaats, wordt
herinnering. De emotionele energie kan hierna geïnvesteerd worden in
andere dingen. Het is moeilijk te zeggen op welk moment een verlies
verwerkt is. Ik kan daar ook gen antwoord op geven. Mensen hebben meer
of minder tijd nodig. Er bestaan geen regels hoe iemand die
gemoedstoestand bereikt. Misschien gaat de pijn nooit helemaal over maar
de rouwende kan het leven wel weer als zinvol ervaren. Het is heel
normaal om af en toe weer verdriet te hebben als daar aanleiding voor
is. Dat hoort er gewoon bij.
Tja dan komen we
bij het cruciale punt. Hoe kan de omgeving (in mijn ogen) een rouwende
het beste steunen?
* Als je hebt besloten om de rouwende te steunen, blijf dan
bereid om te luisteren.
* Bedenk dat de nabestaande iemand heeft verloren die
onvervangbaar is en dat het verdriet daarom soms lang kan duren
maar ook niet altijd aan de buitenkant
zichtbaar is.
* Vermijd cliché-opmerkingen over het verdriet.
* Geef alsjeblieft geen ongevraagde adviezen,
bijvoorbeeld over het opruimen van de kleding of opmerkingen in de zin
van “zou je dat nou wel doen?".
* Probeer de emoties en het gedrag van de rouwende in
de context van de rouw te zien en heb geduld met de duur van het
verdriet.
Ook al gaat alles in andermans ogen te
snel.
* Accepteer dat ieder op haar eigen wijze rouwt en word
niet boos of geïrriteerd als deze niet doet zoals u het had bedacht.
Er bestaat immer geen juiste manier van
rouwen.
* Vraag waar de nabestaande behoefte aan heeft.
En als ik dan de
tekst terug lees over de 4 fases, kan ik wel zeggen dat ik er een andere
volgorde op na hou. Sterker nog, ik doe ze gewoon alle vier
tegelijkertijd. Maar ik voel me er goed bij en heb er geen moeite mee.
Iedereen roept zo vaak dat ik mezelf heel hard ga tegen komen. Die
opmerking heb ik nu wel genoeg gehoord! Ik weet het en het kan me
eerlijk gezegd niet boeien. Als het zo is dat ik mezelf heel hard ga
tegenkomen dan is dat zo. Ik ga me daar nu niet druk om maken. Als het
komt is het goed. Maar Please, door dat iedere keer te zeggen, is het
net of alles wat ik doe niet goed is en dat ik eigenlijk in hoekje zou
moeten gaan zitten treuren. Iedereen die weet wie Ann is, weet dat ik
anders ben, erg eigenwijs, compleet dwars, maar vooral ook vol
leven. En na alles wat er is gebeurt is het mij toch wel pijnlijk
duidelijk geworden dat “leven” heel belangrijk is en je daar met volle
teugen van moet genieten. Ik vrees niet van wat er komen gaat, positief
of negatief, maar ik ga er ook niet op zitten wachten omdat het
toevallig zo hoort!
# 17-04-2008 #
Zo weer een maand voorbij. De tijd vliegt als een tornado voorbij. Even
op adem komen of tijd voor mezelf creëren is er nog niet bij. Ik vlieg
in dezelfde storm heen en weer van het oude naar het nieuwe pand. En
daar is nu net waar hem de schoen wringt. Het nieuwe pand en de
verbouwing, zucht! Het lijkt er op dat er niet al teveel goed mag gaan,
dus is er bedacht dat de verbouwing ook meer eens anders moest lopen dan
gepland. Want stel je nu toch eens voor dat er iets mee zou zitten, op
rolletjes zou verlopen of van een leiendakje zou gaan.
Ik had al uitgebreid verslag gedaan over het slopen van de binnenmuren,
de plafonds die werden voorzien van mooi stucwerk etc.
Afgelopen week had ik eens de tijd om eens met een kritische blik door
het pand te lopen. Ja en dan word je om je oren geslagen dat je er niet
genoeg bent om alles in de gaten te houden.
Het verfwerk is echt vreselijk, ik weet zeker wanneer Alex de verf in
haar handjes had gekregen, er minder op de ramen had gezeten dan nu. De
vloeren zijn niet geëgaliseerd, daar waar oneffenheden waren werden die
gewoon met stukjes ondervloer en bouwpuin opgevuld en als de vloer
erover zou liggen dan zie je er toch niets meer van…. De urinoir hangt
te hoog, nou ja, tenzij ik voor de kleinere heren onder ons een stoofje
neerzet. En dan hadden ze ook nog vensterbanken gemaakt, nu is het
gebruikelijk dat een vensterbank uit één stuk is, nee hier hebben ze er
een puzzel van 8 stukken van gemaakt en daarbij zo geplaatst dat de
ramen niet open kunnen. Waarschijnlijk hadden ze zoiets van, ze hebben
toch airco dus die ramen hoeven toch niet meer open. En zo kan ik nog
wel een lijstje volmaken.
Vandaag dan ook overleg gehad met de aannemer. Eerst door het pand heen
gelopen en alle fouten opgenoemd, het verdere overleg was kort.
Wegwezen!!! En vooral nooit meer terug komen. Wat een prutsers. Andere
aannemer erin en alles opnieuw opknappen. Alle verfwerk moet over, de
vloeren geëgaliseerd, de urinoir verlaagd, de houtenvloer moet minder
strak langs de kanten komen enzovoort.
Resultaat, minimaal 6 weken vertraging!
Hier in huis gaat het wel goed. Ludo is wel erg verkouden en hoest
veel. Hij heeft dan ook een ventolyn gekregen dat hij het niet zo
benauwd heeft. Daardoor vorig weekend in 4 dagen maar een uurtje of 13
in totaal geslapen, was toch wel wat weinig. Alex klept en springt
lekker door en heeft het goed naar haar zin!
Ik ben nog steeds aan het jagen voor een ander huis. Maar daar is nog
geen vordering in. En verder ben ik een paar keer bij mijn vriendinnetje
wezen eten en andersom. Leuk! De kids spelen gezellig met elkaar en wij
kunnen lekker kletsen eten en lachen. En wat niemand ooit voor elkaar
heeft gekregen, is hun wel gelukt op één van hun oud Hollandse
spelletjes avonden (ja er zijn nog van die gestoorde gezinnen) ze hebben
me aan het sjoelen gekregen! Was wel erg lachen en je kan er best leuk
mee vals spelen, hahaha. Ze hadden het zo druk met elkaar dat ik in
plaats van de gebruikelijke 3 keer, 4 keer heb gegooid. Jammer genoeg
was mijn score nog steeds zo slecht dat ik ben verslagen door hun
dochtertje van 6. Ik denk dat ik bij hun volgende bezoek maar eens het
ganzenbord of mens erger je niet op tafel gooi, gna gna gna.
Vorige week kreeg ik ook bericht dat het graf nu klaar is. Daar de steen
van Herman zijn ouders vol stond ,moest ik iets anders bedenken om neer
te zetten. Ik heb gekozen voor een gestraalde glasplaat die schuin op
pootjes is geplaatst. Ik heb onze oneindige knoop erin later graveren en
gewoon een kleine tekst. “Onze lieve Pappa, Mi Vida!” En zijn
naam. Viooltjes in het tuintje en het ziet er weer netjes uit.
Zoals iedereen wel weer leest, gaat het, behalve de oplosbare
probleempjes, toch nog steeds goed. De lente begint nu echt te komen en
het zonnetje straalt nog steeds. Ok soms drijft er wel eens een
donderwolk over maar het gaat lekker en ik ben blij met alles wat
er in het verschiet ligt. Het wordt een mooie zomer, met veel plezier,
lol en gezelligheid. En vooral veel, heel veel zon!!!
|