









|
|
Op aanraden
van meerdere mensen ga ik hier maar eens schrijven. Ik ga hier dan een
goede start maken. Ik heb geen idee hoe lang ik hiermee doorga of hoe
vaak ik hier iets zal schrijven. Het nieuwste stukje zal altijd bovenaan
staan!
# 16-06-2009 #
Herm.....
Als ik je beschrijf en het over je heb
Dan, heel even besta je weer echt
Het licht in mijn verbeelding
Omhult je portret foto
Ik schrijf je naam in de wolken
En plotseling verschijnt de zon
Ik teken je bestaan
Tussen de sterren en de maan
Ik fluister je naam
Voorzien van vleugels in de wind
Zo blaas ik je even in leven
En schildert de lucht je beeld
Weer even samen
Fijne verjaardag.....where
ever you are......
# 19-02-2009 #
Mamma!!! Wakker worden!! Het is vandaag carnaval hè?? Ik doe mijn ogen
open en krijg meteen een Mega Mindy kostuum in mijn gezicht geduwd. Ja,
murmel ik, en Ludootje is ook jarig he?! Jaaaa maar ik ga verkleed naar
carnaval toch? Ze begon als een bezetene aan mijn arm te trekken om me
maar zo snel mogelijk mee te krijgen.
Beneden aangekomen ziet ze alle slingers en ballonnen en roept ineens,
OJAAAA Ludo is vandaag jarig. Hahaha heerlijk zoals ze op kan gaan in
haar eigen wereldje.
Ludo slaapt nog, het is ook pas 6 uur en ik begin haar te wassen en
tanden te poetsen. Voor, tijdens en na dit tafereel heeft ze al 26 keer
de kamer door gedanst, gestuiterd en gehuppeld. Nadat ik haar kostuum
bij haar heb aangetrokken heeft ze nog nooit zo stil gezeten voor haar
make-up en haar. Om half acht vond mevrouw het de hoogste tijd om naar
school te gaan, dat laatste uur moet in haar beleving enorm lang geduurd
hebben.
8 uur, Ludo is ook wakker en ik hoor een vrolijke “Mamma!” door de
babyfoon. Totaal verbaasd en helemaal onder de indruk keek hij naar de
slingers en de ballonnen. Mamma Bol, mamma bol en zijn gretige handjes
reikte omhoog. Alex heeft zijn cadeautjes uitgepakt, meneer was te druk
met de ballonnen. Toen Alex in de auto geladen en hup naar school. Daar
aangekomen zaten er in de klas 8 Mega Mindy’s op een rij. Echt een
hilarisch gezicht.
’s Ochtends stromen de lieve felicitaties via de sms binnen en ik sjees
als een speer naar de chiropracter. Mijn rug is momenteel dramatisch.
Kruipend opstarten voordat ik ook maar een beetje normaal te voet verder
kan. Nadat de wervels weer goed gekraakt zijn race ik snel naar Appie en
door naar de bakker om alle lekkers en de taart te halen. Als ik thuis
kom kan ik nog net één kop koffie in mijn keel gieten voordat de eerste
bezoekers aan de deur staan.
Het is nu 00.35 uur, het laatste bezoek verlaat mijn huis. Mijn god wat
was het een prachtige, pure en mooie dag!
Alles, maar dan ook alles, was mooi vandaag. Zelfs het boodschappen op
de band leggen bij Appie. De ochtend met de drukte en het bezoek.
Genoten! De kleine man kirrend van plezier achter zijn ballon aan. Alex
apen trots op haar make-up en kostuum. Even de rust terwijl Ludo zijn
middag dutje lag te doen en toen Alex teder en aanhankelijk, tegen mij
aan kroop om zo haar tekenfilmpjes, verkneuterd met Nijne en fuppie,
lekker ontspannen te kijken. In de late middag stromen Nicolette, Yvon
en de kids binnen, Karin en Alice en later ook mijn schoonzusje Diana en
de twee meiden. De ongelofelijk gezellige tafel met kids die soep en
broodjes eten. Dan gaat de bel en Peet, Mar en Jimmie komen binnen.
Koffie?? Eerst eten troel, dan gaan we wel aan de koffie denken. Ron en
Petra maken, net wat later, het gezelschap compleet. De gemoedelijkheid
en warmte! Lieve mensen, vandaag was zo’n prachtige dag. Tot een paar
minuten geleden, heerlijk zitten filosoferen, kletsen, over gevoel,
warmte, en de puurheid achter de intentie van vrienden. Een mooi en soms
heel pijnlijk en confronterend onderwerp, maar uiteindelijk zo eerlijk.
Als ik een toverstafje had, zou ik voor iedereen zulke mooie, integere,
warme en pure dagen en avonden wensen.
Ik denk na en ik betrap mezelf op een vette glimlach, raar en dubbel.
Waarom? Ik zit me zojuist te realiseren dat ik zo intens heerlijk heb
genoten van vandaag, dat ik bijna op twee momenten na niet aan Herman
heb gedacht. Reist de vraag, is dat positief of negatief? De glimlach
die ik zojuist omschreef geeft al het antwoord al. Het is goed. Het is
een teken van positiviteit. Ik ga nu echt door, mijn leven is, zoals het
nu is. Met de twee kleintjes, mijn familie en vrienden die zijn
overgebleven en af en toe, op de juiste momenten, is Herman daar ook
bij. En ik?? En terwijl ik het schrijf schieten de tranen schieten in
mijn ogen . En ik?? Ik ben gelukkig En mijn leven is mooi! En het is
goed zo. Het is echt goed zo!!!
Wat is verdriet
mooi!
Een
wijze les, geleerd van een dierbare vriend, is er eigenlijk wel één die
ik jullie wil delen.
Bijna
een jaar heb ik gevochten, het verdrongen en alles er aan gedaan om het
niet te hoeven voelen. Verdriet! Ik was bang voor het gevoel, ik liep er
voor weg en de pijn was ondragelijk. Voor velen wel een bekende
omschrijving. Wanneer ik terug kijk (en dat doe ik best veel de laatste
tijd) heb ik er onbewust alles aan gedaan om het gevoel van verdriet te
ontlopen. Ben met de kinderen niet naar het graf geweest om zo hun pijn
niet te voelen. Mijn eigen verdriet weg gestopt omdat ik het gewoon te
pijnlijk vond. En vooral naar de buitenwereld toe, net doen of alles ok
was en ik een hele sterke vrouw was. Sterke vrouw?? Domme doos is een
betere omschrijving. Bijna een jaar heb ik dat vol gehouden. Toen leerde
ik iemand kennen die mij op geheel eigen wijze de oogjes opende.
De
eerste keer dat we het er over hadden zei hij dat verdriet iets moois
was. Ik heb hem letterlijk uitgelachen. Ik vond het de stomste opmerking
die iemand in het afgelopen jaar tegen mij had gemaakt. Toen ik hem dat
ook zo letterlijk zei, kwam hij met een uitleg.
Hij zei:
”Lieve schat, wanneer je iets dierbaars hebt en vele mooie momenten met
die persoon hebt beleefd is dat mooi toch? De herinneringen zijn mooi,
prettig en heel fijn. Dat gevoel is heel positief. Het is dan ook zo dat
je juist heel veel gevoel bij die persoon had. Wanneer die dierbare je
verlaat en je daarom veel verdriet hebt, betekent dat toch dat je juist
heel veel om die persoon hebt gegeven? Dat je de pijn voelt juist omdat
hij zo dierbaar was? Dan is je verdriet om het verlies na zo’n beleving
toch ook mooi? Dat betekent juist dat alles zo goed voelde en dat is
heel positief. Kortom verdriet is een uiting van een heel mooi en
positief gevoel ergo verdriet is mooi!!”
Een
mooie bijkomstigheid is wanneer je inderdaad zo naar verdriet kijkt en
je het dus accepteert, het ineens veel minder vaak voorkomt en eigenlijk
dus een deel van je leven is en dat is mooi!
Gisteren
was Valentijn. Hahaha op de deurmat lag niet één kaartje. Ik heb er
smakelijk om moeten lachen. Ik keek in de spiegel en dacht, zie haar
staan, denkend dat ze enorm populair is!! Ligt er niets op de mat
hahahaha.
Vandaag?
Ik had een pittige dag verwacht. Onze ontmoeting, verloving en trouwdag.
Altijd een dag voor een feestje. Was het gewoon een perfecte dag! Ben
vandaag heerlijk naar de sauna geweest, ontspannen en af en toe wel mijn
gedachten laten afdwalen naar voorgaande jaren. Gek! Maar het waren
mooie gedachten met een warme herinnering, de meeste met een glimlach
als resultaat en één keer met een traan. Het was een mooie tijd, maar
vandaag was ook een mooie dag! Toen ik vervolgens thuis kwam werd ik
letterlijk omgelopen door Alex en de krijsen van Ludo verdoofde mijn
oren. Heerlijk om zo thuis te mogen komen en de kids zo happy te zien.
And me too!!!!
# 13-02-2009 #
De intensiteit van het
schrijven neemt beduidend af. Voor de lezers misschien minder leuk maar
misschien ook niet. Voor mij? Beter! Minder bezig zijn om dingen te
schrijven duidt op rust, althans in mijn ogen. De bevestiging hiervan
kreeg ik zojuist toen ik weer eens terug bladerde naar februari vorig
jaar. Een jaar geleden was ik in mijn hoofd enorm druk met de komende
dagen, de Valentijn en de bijbehorende kaartjes, maar meer nog de 15de,
onze trouwdag. Mijn dagen met malende gedachten over het hiernamaals en
de nachten plafond staren, wanhopig opzoek naar tekens van Herman. Raar,
maar die zijn weg. Of toch niet raar? Altijd leuk om een analyse op
jezelf los te laten. Ik ben rustiger, ik durf zelfs voorzichtig te
zeggen dat ik aan het accepteren ben dat het zo is. Just me en de twee
kleintjes. Mijn leven is zo en het is goed!
Afgelopen maand is er
natuurlijk weer voldoende gebeurt. Trouwe lezers weten dat er altijd wel
iets of zelfs veel speelt in mijn leven. Never a dull moment in my life!
Zo zijn we natuurlijk net verhuisd. Ik moet echt zeggen, een betere stap
had ik niet kunnen maken. De verandering van omgeving of eigenlijk huis,
heeft me zo’n intense rust gebracht. Het vorige huis was top, we hebben
daar jaren met liefde en veel plezier gewoond. Maar na de dood van
Herman was het gewoon niet meer mijn thuis. Al vanaf de dag dat ik de
sleutel had van dit huis, was ondanks de verbouwing, meer thuis dan in
het oude huis. Na de verhuizing heb ik nog even een verdrietige maand
gehad. Maar na de kerstvakantie ging het snel stukken beter. Mijn draai
gevonden en wederom een drastisch verandering laten plaats vinden.
Alex zat in Delft op
school, allemaal leuk en wel overwogen, maar niet te doen. Iedere
ochtend was ik alleen al meer dan uur kwijt om madammeke naar school te
brengen en op kantoor te komen. Daar was ik klaar mee. De laatste dag
voor de schoolvakantie in de telefoon geklommen en in een dag geregeld
dat zij in Wateringen naar school kon. Hoppakee, drie kwartier winst in
de ochtend. En dan had ik ook nog een rot gevoel bij de ontwikkeling van
Ludo. Meneer kreeg steeds meer de aspiraties van schurk in wording en
creëerde daarbij een moeder die soms totaal onthutst, de haren uit het
hoofd trekkend, uit pure wanhoop het ventje bij oma moest droppen omdat
ze echt niet meer wist wat ze met hem aanmoest. Na veel denken
uiteindelijk de knoop doorgehakt. Ludo gaat naar de opvang ook wel
crèche genaamd. Tegen al mijn principes in, maar in mijn ogen de enige
oplossing voor alle partijen.
Deze enorme
veranderingen voor ons allemaal, hebben nog veel grotere gevolgen. Zo
kwam Alex van haar vorige school thuis en wist ze niets te vertellen of
was ze het vergeten. Nu was Alex nog geen week op school en kwam thuis
met enorme verhalen over haar klasgenootjes en wat ze allemaal op school
had gedaan. Ze is vrolijk, blij en haar snuitje zie ik voor het eerst na
de dood van Herman weer echt stralen! Ze heeft het geweldig naar haar
zin en ik merk aan alles dat ze een enorme ontwikkeling doormaakt. De
meest maffe verhaaltjes en grappigste liedjes komen nu meerdere malen
per dag voorbij gevlogen. In een kleine twee weken kan ze perfect tussen
de lijntjes kleuren en is ze enorm druk met het schrijven van haar naam
en nog veel meer woorden.
Ludo had iets meer tijd nodig, maar ook de beslissing om hem naar de
crèche te brengen was een hele goede. Hij wordt steeds rustiger en zijn
enorme drift buien nemen steeds meer af. Hij begint enorm te kletsen. OK….nog
steeds niet echt denderend, maar veel beter dan voordat hij ging. Hij is
vrolijk, kan zichzelf veel beter vermaken en is lief, gezellig en heeft
weer van die enorme schaterende lachbuien. Tja een boefje zal het altijd
blijven, maar dat vind ik ook wel bij hem (en mij) passen.
Voor mijn moeder is
het nu ook veel beter vol te houden. Ludo alle ochtenden in de opvang en
Alex op school geeft haar ook weer een stuk van haar leven terug. En nog
een leuke, maar vooral voor mij, fijne ontwikkeling is dat de kinderen
eens in de twee weken op zaterdag bij mijn ouders gaan logeren. Yihaaaa,
zo kan ik lekker doen en laten wat ik wil. Even stappen of gewoon zonder
zorgen heerlijk op de bank. Maar waar het om draait, een hele
zaterdagavond om in te vullen naar eigen behoeven en een avond geen zorg
voor de kinderen. En dat is lekker!!!!!
En dan hebben we nog
de laatste ontwikkeling. Doortje. Onze uit de kluiten gewassen
hazewindhond. De altijd dartelende, de schuifpui molesterende, mensen
van blauwe ogen voorzienende, spring in het veld. Voor haar was het
leven na de dood van Asaay en de verhuizing vooral saai. Het arme beest
was echt het slachtoffer geworden van alle veranderingen en had het
totaal niet meer naar haar zin. ’s Morgens moest ik achterlijk vroeg de
wekker zetten om voordat de kids wakker zouden worden, haar uit te
kunnen laten. Tussen de middag met veel kunst en vlieg werk haar ook
snel uitlaten en ’s avonds was ik te moe om nog een flinke wandeling met
haar te maken. Het lieve beest had niets meer bij ons en ik vond het te
triest om te aanschouwen. Zo’n schat van een hond verdient een super
leven en helaas was ik niet meer bij machten haar die te bieden. Na
overleg is ze dus weer terug naar de fokker en is ze weer samen met haar
vader en zusje. Ze heeft het super naar haar zin en is weer helemaal de
oude. Ik mis haar wel, maar wetende dat ze nu zo happy is maakt mij dan
ook weer enorm blij!
Brengt mij weer terug
bij morgen. Valentijnsdag, een commercieel uit Amerika overgewaaid
concept, met een lieve en warme gedachte. Een dag waarbij angsthazen,
broekenpoepers en verlegen mensen hun stille liefde alsnog, hetzij
anoniem, hun liefde kunnen betuigen. Wij domme kudde dieren hebben daar
een aangewezen dag voor nodig. Een dag die ons eraan herinnert dat we
middels een kaartje, chocolade of een bloemetje aan de ander kenbaar
kunnen maken wat wij voor hem of haar voelen. Het zou niet mijn stijl
passen om te zeggen dat iedereen hier massaal gehoor aan zou moeten
geven. Maar even nadenkend is het wellicht toch een goed idee, maar dan
wel anders.
Stuur dit weekend nu
eens niet alleen je stille liefde maar ook de mensen waarvan je vindt
dat ze het verdienen een gedachte in welke vorm dan ook. Een sms’je, een
krabbel op hyves of een mailtje. Gewoon omdat iedereen daar wel behoefte
aan heeft, omdat er altijd wel iemand is die het verdient, of om te
laten weten dat je die persoon nog niet vergeten bent. Ik doe het te
weinig, veel te weinig, ik hoop dat een vrijdag de 13de als
deze, mij weer even een duwtje in de goede richting mag geven.
Beste lezers, lieve
mensen, ik wens jullie allemaal een geweldige Valentijn, overladen met
alle attentheid die jullie verdienen, geniet van alle aandacht
maar vooral van elkaar!
# 01-01-2009 #
Afgelopen avond en nacht was weer een bijzondere in huize van
Miltenburg. Met Ludootje ziek en ik zelf ook behoorlijk in de lappenmand
heb ik de nacht bijna continu wakker doorgeworsteld. De enorme knallen
zorgde ervoor dat de kids om de beurt wakker schrokken en met Ludo was
er dan meteen geen land meer te bezeilen.
Verder was ik dus alleen. Bewust voor gekozen net als de andere
feestdagen. Alleen 1ste kerst ben ik met de kids even bij mijn zus
geweest, voor de rest ben ik bewust alleen geweest met de kinderen.
Ik
moet rust vinden en gelukkig worden met de situatie zoals hij nu is, en
daarbij heeft het totaal geen zin om dan weg te rennen naar familie of
vrienden om zo de pijn en verdriet te ontlopen.
Voelen en alles bewust meemaken, daarmee ben ik bezig. Zoeken naar de
onrust, omzetten naar rust en de huidige situatie accepteren.
Voor mijn gevoel is nu pas het eerste jaar voorbij. De decembermaand van
2007 heb ik zo verdoofd meegemaakt dat ik nu pas kan zeggen dat het mijn
eerste feestdagen zonder Herman waren. En die waren niet fijn, maar ik
geloof wel dat ik het een beetje begin te accepteren dat het zo is.
Ik
ben het afgelopen jaar niet zo’n klein beetje met schuilen en ontkennen
bezig geweest. En sluwe vos als ik ben, heb ik daar wel hele knappe
projecten voor aangewent. Ok de zakelijke verhuizing was er één die al
in de planning stond, maar ik had wel de keuze om het door te voeren of
niet. Het volgen van een pittige managementcursus (die ik toch maar even
heb doorgeschoven naar half januari) en het aankopen van mijn nieuwe
huis, die eens lekker te verbouwen en daarbij ook nog eens veel zelf te
doen, zijn daar dan weer wel goede voorbeelden van. Eigenlijk wist ik
wel continu een project te bedenken om lekker druk bezig te blijven en
door te denderen. Niet stil staan, niet nadenken en niet tot rust komen
om zo te kunnen accepteren wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurt.
Lekker wegrennen en mijn kop vol in het zand.
Het
erge vind ik eigenlijk wel, dat ik het afgelopen jaar keihard heb
ontkent dat ik op die manier bezig was. Nou ere die ere toekomt…… jullie
hadden gelijk! Het was niet een hele handige manier, maar (ja ik weet,
met ‘maar’ ontkracht je al het voorafgaande) het is voor mij wellicht de
enige manier geweest om er door te komen en er achter te komen hoe ik
het misschien beter kan doen. Gelukkig heb ik ook wel iemand gehad die
mij heerlijk ongezouten heeft laten inzien waar ik mee bezig was en that
I will allway’s REMember!!
Voor 2009 wens ik om gelukkig te zijn, voornamelijk voor mezelf, de
uitwerking daarvan is alleen maar positief naar de kinderen, die dan
kunnen genieten van een blije mamma! En dat is het enige wat ik als doel
heb. Met zijn drietjes een gelukkige eenheid vormen!
En
wat ik wens voor iedereen die dit leest??
Oprecht gelukkig zijn met jezelf, genieten van het leven en alle kleine
dingen die erin voorkomen. Wees jezelf, open, warm en puur! Dat iedereen
zich eens wat meer laat lijden door hun gevoel en daar ook naar handelt.
Maar natuurlijk ook gezondheid en alles wat jullie voor jezelf wensen!
|
|