Op aanraden van meerdere mensen ga ik hier maar eens schrijven. Ik ga hier dan een goede start maken. Ik heb geen idee hoe lang ik hiermee doorga of hoe vaak ik hier iets zal schrijven. Het nieuwste stukje zal altijd bovenaan staan!

# 16-06-2009 #

Herm.....

Als ik je beschrijf en het over je heb
Dan, heel even besta je weer echt

Het licht in mijn verbeelding
Omhult je portret foto

Ik schrijf je naam in de wolken
En plotseling verschijnt de zon

Ik teken je bestaan
Tussen de sterren en de maan

Ik fluister je naam
Voorzien van vleugels in de wind

Zo blaas ik je even in leven
En schildert de lucht je beeld

Weer even samen

Fijne verjaardag.....where ever you are......




 

# 19-02-2009 #

Mamma!!! Wakker worden!! Het is vandaag carnaval hè?? Ik doe mijn ogen open en krijg meteen een Mega Mindy kostuum in mijn gezicht geduwd. Ja, murmel ik, en Ludootje is ook jarig he?! Jaaaa maar ik ga verkleed naar carnaval toch? Ze begon als een bezetene aan mijn arm te trekken om me maar zo snel mogelijk mee te krijgen.

Beneden aangekomen ziet ze alle slingers en ballonnen en roept ineens, OJAAAA Ludo is vandaag jarig. Hahaha heerlijk zoals ze op kan gaan in haar eigen wereldje.
Ludo slaapt nog, het is ook pas 6 uur en ik begin haar te wassen en tanden te poetsen. Voor, tijdens en na dit tafereel heeft ze al 26 keer de kamer door gedanst, gestuiterd en gehuppeld. Nadat ik haar kostuum bij haar heb aangetrokken heeft ze nog nooit zo stil gezeten voor haar make-up en haar. Om half acht vond mevrouw het de hoogste tijd om naar school te gaan, dat laatste uur moet in haar beleving enorm lang geduurd hebben.

8 uur, Ludo is ook wakker en ik hoor een vrolijke “Mamma!” door de babyfoon. Totaal verbaasd en helemaal onder de indruk keek hij naar de slingers en de ballonnen. Mamma Bol, mamma bol en zijn gretige handjes reikte omhoog. Alex heeft zijn cadeautjes uitgepakt, meneer was te druk met de ballonnen. Toen Alex in de auto geladen en hup naar school. Daar aangekomen zaten er in de klas 8 Mega Mindy’s op een rij. Echt een hilarisch gezicht.

’s Ochtends stromen de lieve felicitaties via de sms binnen en ik sjees als een speer naar de chiropracter. Mijn rug is momenteel dramatisch. Kruipend opstarten voordat ik ook maar een beetje normaal te voet verder kan. Nadat de wervels weer goed gekraakt zijn race ik snel naar Appie en door naar de bakker om alle lekkers en de taart te halen. Als ik thuis kom kan ik nog net één kop koffie in mijn keel gieten voordat de eerste bezoekers aan de deur staan.

Het is nu 00.35 uur, het laatste bezoek verlaat mijn huis. Mijn god wat was het een prachtige, pure en mooie dag!
Alles, maar dan ook alles, was mooi vandaag. Zelfs het boodschappen op de band leggen bij Appie. De ochtend met de drukte en het bezoek. Genoten! De kleine man kirrend van plezier achter zijn ballon aan. Alex apen trots op haar make-up en kostuum. Even de rust terwijl Ludo zijn middag dutje lag te doen en toen Alex teder en aanhankelijk, tegen mij aan kroop om zo haar tekenfilmpjes, verkneuterd met Nijne en fuppie, lekker ontspannen te kijken. In de late middag stromen Nicolette, Yvon en de kids binnen, Karin en Alice en later ook mijn schoonzusje Diana en de twee meiden. De ongelofelijk gezellige tafel met kids die soep en broodjes eten. Dan gaat de bel en Peet, Mar en Jimmie komen binnen. Koffie?? Eerst eten troel, dan gaan we wel aan de koffie denken. Ron en Petra maken, net wat later, het gezelschap compleet. De gemoedelijkheid en warmte! Lieve mensen, vandaag was zo’n prachtige dag. Tot een paar minuten geleden, heerlijk zitten filosoferen, kletsen, over gevoel, warmte, en de puurheid achter de intentie van vrienden. Een mooi en soms heel pijnlijk en confronterend onderwerp, maar uiteindelijk zo eerlijk. Als ik een toverstafje had, zou ik voor iedereen zulke mooie, integere, warme en pure dagen en avonden wensen.

Ik denk na en ik betrap mezelf op een vette glimlach, raar en dubbel. Waarom? Ik zit me zojuist te realiseren dat ik zo intens heerlijk heb genoten van vandaag, dat ik bijna op twee momenten na niet aan Herman heb gedacht. Reist de vraag, is dat positief of negatief? De glimlach die ik zojuist omschreef geeft al het antwoord al. Het is goed. Het is een teken van positiviteit. Ik ga nu echt door, mijn leven is, zoals het nu is. Met de twee kleintjes, mijn familie en vrienden die zijn overgebleven en af en toe, op de juiste momenten, is Herman daar ook bij. En ik?? En terwijl ik het schrijf schieten de tranen schieten in mijn ogen . En ik?? Ik ben gelukkig En mijn leven is mooi! En het is goed zo. Het is echt goed zo!!!

 

Wat is verdriet mooi!

Een wijze les, geleerd van een dierbare vriend, is er eigenlijk wel één die ik jullie wil delen.

Bijna een jaar heb ik gevochten, het verdrongen en alles er aan gedaan om het niet te hoeven voelen. Verdriet! Ik was bang voor het gevoel, ik liep er voor weg en de pijn was ondragelijk. Voor velen wel een bekende omschrijving. Wanneer ik terug kijk (en dat doe ik best veel de laatste tijd) heb ik er onbewust alles aan gedaan om het gevoel van verdriet te ontlopen. Ben met de kinderen niet naar het graf  geweest om zo hun pijn niet te voelen. Mijn eigen verdriet weg gestopt omdat ik het gewoon te pijnlijk vond. En vooral naar de buitenwereld toe, net doen of alles ok was en ik een hele sterke vrouw was. Sterke vrouw?? Domme doos is een betere omschrijving. Bijna een jaar heb ik dat vol gehouden. Toen leerde ik iemand kennen die mij op geheel eigen wijze de oogjes opende.

De eerste keer dat we het er over hadden zei hij dat verdriet iets moois was. Ik heb hem letterlijk uitgelachen. Ik vond het de stomste opmerking die iemand in het afgelopen jaar tegen mij had gemaakt. Toen ik hem dat ook zo letterlijk zei, kwam hij met een uitleg.

Hij zei: ”Lieve schat, wanneer je iets dierbaars hebt en vele mooie momenten met die persoon hebt beleefd is dat mooi toch? De herinneringen zijn mooi, prettig en heel fijn. Dat gevoel is heel positief. Het is dan ook zo dat je juist heel veel gevoel bij die persoon had. Wanneer die dierbare je verlaat en je daarom veel verdriet hebt, betekent dat toch dat je juist heel veel om die persoon hebt gegeven? Dat je de pijn voelt juist omdat hij zo dierbaar was? Dan is je verdriet om het verlies na zo’n beleving toch ook mooi? Dat betekent juist dat alles zo goed voelde en dat is heel positief. Kortom verdriet is een uiting van een heel mooi en positief gevoel ergo verdriet is mooi!!” 

Een mooie bijkomstigheid is wanneer je inderdaad zo naar verdriet kijkt en je het dus accepteert, het ineens veel minder vaak voorkomt en eigenlijk dus een deel van je leven is en dat is mooi!  

Gisteren was Valentijn. Hahaha op de deurmat lag niet één kaartje. Ik heb er smakelijk om moeten lachen. Ik keek in de spiegel en dacht, zie haar staan, denkend dat ze enorm populair is!!  Ligt er niets op de mat hahahaha.

Vandaag? Ik had een pittige dag verwacht. Onze ontmoeting, verloving en trouwdag. Altijd een dag voor een feestje. Was het gewoon een perfecte dag! Ben vandaag heerlijk naar de sauna geweest, ontspannen en af en toe wel mijn gedachten laten afdwalen naar voorgaande jaren. Gek! Maar het waren mooie gedachten met een warme herinnering, de meeste met een glimlach als resultaat en één keer met een traan. Het was een mooie tijd, maar vandaag was ook een mooie dag! Toen ik vervolgens thuis kwam werd ik letterlijk omgelopen door Alex en de krijsen van Ludo verdoofde mijn oren. Heerlijk om zo thuis te mogen komen en de kids zo happy te zien. And me too!!!!

# 13-02-2009 #

De intensiteit van het schrijven neemt beduidend af. Voor de lezers misschien minder leuk maar misschien ook niet. Voor mij? Beter! Minder bezig zijn om dingen te schrijven duidt op rust, althans in mijn ogen. De bevestiging hiervan kreeg ik zojuist toen ik weer eens terug bladerde naar februari vorig jaar. Een jaar geleden was ik in mijn hoofd enorm druk met de komende dagen, de Valentijn en de bijbehorende kaartjes, maar meer nog de 15^de, onze trouwdag. Mijn dagen met malende gedachten over het hiernamaals en de nachten plafond staren, wanhopig opzoek naar tekens van Herman. Raar, maar die zijn weg. Of toch niet raar? Altijd leuk om een analyse op jezelf los te laten. Ik ben rustiger, ik durf zelfs voorzichtig te zeggen dat ik aan het accepteren ben dat het zo is. Just me en de twee kleintjes. Mijn leven is zo en het is goed!
 

 Afgelopen maand is er natuurlijk weer voldoende gebeurt. Trouwe lezers weten dat er altijd wel iets of zelfs veel speelt in mijn leven. Never a dull moment in my life! Zo zijn we natuurlijk net verhuisd. Ik moet echt zeggen, een betere stap had ik niet kunnen maken. De verandering van omgeving of eigenlijk huis, heeft me zo’n intense rust gebracht. Het vorige huis was top, we hebben daar jaren met liefde en veel plezier gewoond. Maar na de dood van Herman was het gewoon niet meer mijn thuis. Al vanaf de dag dat ik de sleutel had van dit huis, was ondanks de verbouwing, meer thuis dan in het oude huis. Na de verhuizing heb ik nog even een verdrietige maand gehad. Maar na de kerstvakantie ging het snel stukken beter. Mijn draai gevonden en wederom een drastisch verandering laten plaats vinden.
 

Alex zat in Delft op school, allemaal leuk en wel overwogen, maar niet te doen. Iedere ochtend was ik alleen al meer dan uur kwijt om madammeke naar school te brengen en op kantoor te komen. Daar was ik klaar mee. De laatste dag voor de schoolvakantie in de telefoon geklommen en in een dag geregeld dat zij in Wateringen naar school kon. Hoppakee, drie kwartier winst in de ochtend. En dan had ik ook nog een rot gevoel bij de ontwikkeling van Ludo. Meneer kreeg steeds meer de aspiraties van schurk in wording en creëerde daarbij een moeder die soms totaal onthutst, de haren uit het hoofd trekkend, uit pure wanhoop het ventje bij oma moest droppen omdat ze echt niet meer wist wat ze met hem aanmoest. Na veel denken uiteindelijk de knoop doorgehakt. Ludo gaat naar de opvang ook wel crèche genaamd. Tegen al mijn principes in, maar in mijn ogen de enige oplossing voor alle partijen.  
 

Deze enorme veranderingen voor ons allemaal, hebben nog veel grotere gevolgen. Zo kwam Alex van haar vorige school thuis en wist ze niets te vertellen of was ze het vergeten. Nu was Alex nog geen week op school en kwam thuis met enorme verhalen over haar klasgenootjes en wat ze allemaal op school had gedaan. Ze is vrolijk, blij en haar snuitje zie ik voor het eerst na de dood van Herman weer echt stralen! Ze heeft het geweldig naar haar zin en ik merk aan alles dat ze een enorme ontwikkeling doormaakt. De meest maffe verhaaltjes en grappigste liedjes komen nu meerdere malen per dag voorbij gevlogen. In een kleine twee weken kan ze perfect tussen de lijntjes kleuren en is ze enorm druk met het schrijven van haar naam en nog veel meer woorden.
Ludo had iets meer tijd nodig, maar ook de beslissing om hem naar de crèche te brengen was een hele goede. Hij wordt steeds rustiger en zijn enorme drift buien nemen steeds meer af. Hij begint enorm te kletsen. OK….nog steeds niet echt denderend, maar veel beter dan voordat hij ging. Hij is vrolijk, kan zichzelf veel beter vermaken en is lief, gezellig en heeft weer van die enorme schaterende lachbuien. Tja een boefje zal het altijd blijven, maar dat vind ik ook wel bij hem (en mij) passen.

Voor mijn moeder is het nu ook veel beter vol te houden. Ludo alle ochtenden in de opvang en Alex op school geeft haar ook weer een stuk van haar leven terug. En nog een leuke, maar vooral voor mij, fijne ontwikkeling is dat de kinderen eens in de twee weken op zaterdag bij mijn ouders gaan logeren. Yihaaaa, zo kan ik lekker doen en laten wat ik wil. Even stappen of gewoon zonder zorgen heerlijk op de bank. Maar waar het om draait, een hele zaterdagavond om in te vullen naar eigen behoeven en een avond geen zorg voor de kinderen. En dat is lekker!!!!!

En dan hebben we nog de laatste ontwikkeling. Doortje. Onze uit de kluiten gewassen hazewindhond. De altijd dartelende, de schuifpui molesterende, mensen van blauwe ogen voorzienende, spring in het veld. Voor haar was het leven na de dood van Asaay en de verhuizing vooral saai. Het arme beest was echt het slachtoffer geworden van alle veranderingen en had het totaal niet meer naar haar zin. ’s Morgens moest ik achterlijk vroeg de wekker zetten om voordat de kids wakker zouden worden, haar uit te kunnen laten. Tussen de middag met veel kunst en vlieg werk haar ook snel uitlaten en ’s avonds was ik te moe om nog een flinke wandeling met haar te maken. Het lieve beest had niets meer bij ons en ik vond het te triest om te aanschouwen. Zo’n schat van een hond verdient een super leven en helaas was ik niet meer bij machten haar die te bieden. Na overleg is ze dus weer terug naar de fokker en is ze weer samen met haar vader en zusje. Ze heeft het super naar haar zin en is weer helemaal de oude. Ik mis haar wel, maar wetende dat ze nu zo happy is maakt mij dan ook weer enorm blij!
 

 Brengt mij weer terug bij morgen. Valentijnsdag, een commercieel uit Amerika overgewaaid concept, met een lieve en warme gedachte. Een dag waarbij angsthazen, broekenpoepers en verlegen mensen hun stille liefde alsnog, hetzij anoniem, hun liefde kunnen betuigen. Wij domme kudde dieren hebben daar een aangewezen dag voor nodig. Een dag die ons eraan herinnert dat we middels een kaartje, chocolade of een bloemetje aan de ander kenbaar kunnen maken wat wij voor hem of haar voelen. Het zou niet mijn stijl passen om te zeggen dat iedereen hier massaal gehoor aan zou moeten geven. Maar even nadenkend is het wellicht toch een goed idee, maar dan wel anders.

Stuur dit weekend nu eens niet alleen je stille liefde maar ook de mensen waarvan je vindt dat ze het verdienen een gedachte in welke vorm dan ook. Een sms’je, een krabbel op hyves of een mailtje. Gewoon omdat iedereen daar wel behoefte aan heeft, omdat er altijd wel iemand is die het verdient, of om te laten weten dat je die persoon nog niet vergeten bent. Ik doe het te weinig, veel te weinig, ik hoop dat een vrijdag de 13^de als deze, mij weer even een duwtje in de goede richting mag geven.

 Beste lezers, lieve mensen, ik wens jullie allemaal een geweldige Valentijn, overladen met alle attentheid die jullie verdienen, geniet van alle aandacht  maar vooral van elkaar!

# 01-01-2009 #

Afgelopen avond en nacht was weer een bijzondere in huize van Miltenburg. Met Ludootje ziek en ik zelf ook behoorlijk in de lappenmand heb ik de nacht bijna continu wakker doorgeworsteld. De enorme knallen zorgde ervoor dat de kids om de beurt wakker schrokken en met Ludo was er dan meteen geen land meer te bezeilen.
Verder was ik dus alleen. Bewust voor gekozen net als de andere feestdagen. Alleen 1ste kerst ben ik met de kids even bij mijn zus geweest, voor de rest ben ik bewust alleen geweest met de kinderen.

 Ik moet rust vinden en gelukkig worden met de situatie zoals hij nu is, en daarbij heeft het totaal geen zin om dan weg te rennen naar familie of vrienden om zo de pijn en verdriet te ontlopen.
Voelen en alles bewust meemaken, daarmee ben ik bezig. Zoeken naar de onrust, omzetten naar rust en de huidige situatie accepteren.

Voor mijn gevoel is nu pas het eerste jaar voorbij. De decembermaand van 2007 heb ik zo verdoofd meegemaakt dat ik nu pas kan zeggen dat het mijn eerste feestdagen zonder Herman waren. En die waren niet fijn, maar ik geloof wel dat ik het een beetje begin te accepteren dat het zo is.

 Ik ben het afgelopen jaar niet zo’n klein beetje met schuilen en ontkennen bezig geweest. En sluwe vos als ik ben, heb ik daar wel hele knappe projecten voor aangewent. Ok de zakelijke verhuizing was er één die al in de planning stond, maar ik had wel de keuze om het door te voeren of niet. Het volgen van een pittige managementcursus (die ik toch maar even heb doorgeschoven naar half januari) en het aankopen van mijn nieuwe huis, die eens lekker te verbouwen en daarbij ook nog eens veel zelf te doen, zijn daar dan weer wel goede voorbeelden van. Eigenlijk wist ik wel continu een project te bedenken om lekker druk bezig te blijven en door te denderen. Niet stil staan, niet nadenken en niet tot rust komen om zo te kunnen accepteren wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurt. Lekker wegrennen en mijn kop vol in het zand.

Het erge vind ik eigenlijk wel, dat ik het afgelopen jaar keihard heb ontkent dat ik op die manier bezig was. Nou ere die ere toekomt…… jullie hadden gelijk! Het was niet een hele handige manier, maar (ja ik weet, met ‘maar’ ontkracht je al het voorafgaande) het is voor mij wellicht de enige manier geweest om er door te komen en er achter te komen hoe ik het misschien beter kan doen. Gelukkig heb ik ook wel iemand gehad die mij heerlijk ongezouten heeft laten inzien waar ik mee bezig was en that I will allway’s REMember!!

Voor 2009 wens ik om gelukkig te zijn, voornamelijk voor mezelf, de uitwerking daarvan is alleen maar positief naar de kinderen, die dan kunnen genieten van een blije mamma! En dat is het enige wat ik als doel heb. Met zijn drietjes een gelukkige eenheid vormen!

En wat ik wens voor iedereen die dit leest??

Oprecht gelukkig zijn met jezelf, genieten van het leven en alle kleine dingen die erin voorkomen. Wees jezelf, open, warm en puur! Dat iedereen zich eens wat meer laat lijden door hun gevoel en daar ook naar handelt. Maar natuurlijk ook gezondheid en alles wat jullie voor jezelf wensen!