#
18-12-2007 #
De week erna
viel zwaar. Bij het uitlaten van de honden, zie je de mensen naar je
kijken, maar ze zeggen niets. Dat zijn de buren die normaal altijd
spontaan groeten. Waarom durven mensen niet normaal te doen, juist nu ik
daar zo’n behoefte aan heb. Even niet geconfronteerd worden met het
verlies van Herman. Helaas blijkt de praktijk dus anders. Ik begrijp het
wel, ik zou denk ik zelf ook niet weten hoe ik me zou moeten gedragen in
zo’n geval.
Dinsdagavond.
Alex brengen we naar bed met de ‘nieuwe’ ritueeltjes en ze gaat lief
slapen. Na een uurtje wordt ze in hevige paniek wakker en huilt. Ze is
ontroostbaar. Het besef van pappa is tot haar doorgedrongen. Haar hele
lijfje schokt en beeft. Ze heeft over pappa gedroomd en hij was niet
meer stuk! Dan breekt je hart in nog meer stukjes. Ik kan niets doen en
kan haar alleen troosten. Ik zou het liefst alle pijn van haar wegnemen,
haar verdriet doen verdwijnen, maar het liefst zou ik willen toveren!!
Ze wil zo heel graag haar pappa terug, ik had niets liever gedaan dan
hem terug getoverd! We hebben haar op de bank gelegd met haar knuffels
en haar favoriete dekentje en daar kropen direct de katten zowat in
haar. Dat doen ze anders echt nooit. Dan, om een uur of 2 ’s nachts
ontspannen haar handjes eindelijk en valt ze in slaap. Sinds die dag
vraagt ze bijna ieder uur om hem.
#
15-12-2007 #
Zaterdag 15
december om 10.30 uur komen we aan bij het rouwcentrum. Daar kunnen we
voor de allerlaatste keer afscheid nemen van Herman al vorens we de kist
sluiten. Alex houden we bij de kist weg. Dat wil ik zo, zij weet niet
beter dan dat Herman weg is, dus een kist met een stoffelijk overschot
is dan, naar mijn idee, niet slim om haar te laten zien.
Dan sta ik daar
nog één keer alleen bij Herman, stom te staren en met de tranen in mijn
ogen. De laatste keer, ik raak zijn wang aan en houdt zijn hand vast. In
zijn handen heb ik hem een foto van Alex en Ludo samen gegeven, Tommie
en Wessel hadden allebei een mooie tekening voor hem gemaakt, Danny
heeft hem een survival kistje meegegeven met sigaretten, aansteker en
zelfs een zaklampje.... en van Pim en Sylvia een foto van ons laatste
uitje naar de sneeuw, toen 3 weken geleden. Ik fluister hem nog wat
woordjes toe en we sluiten de kist. Dan ben ik even heel boos en in een
opwelling sla ik kanon hard op de kist en begin te huilen.
Dan rent Alex
toch het kamertje binnen en ziet de kist..... “Mamma.....in die kist
ligt pappa hè??” En ik maar denken dat je zo’n klein meisje in het
ongewis kan laten.
Dan vertrekken
we naar de begraafplaats, waar we Herman naar zijn laatste rustplaats
brengen en herenigen met zijn ouders. Een prachtige witte Daimler vol
met witte bloemen, voor gegaan door een bloemen auto afgeladen met de
mooiste bloemen die ik ooit heb gezien, rijden we naar de begraafplaats.
Het is hartverwarmend als je ziet dat mensen langs de kant van de weg
een kruisje slaan als we voorbij rijden...... Zucht!
Dan rijden we de
hekken binnen, daar staat Hermans auto, de Informant raceauto van Pim!
Ik stap uit en neem plaats voor de Daimler en daar loop ik dan met lood
in de schoenen, naar de aula, nog geen honderd meter, het leken wel
kilometers. Daar aangekomen worden alle bloemen neergelegd en Herman in
het midden neergezet. Alex heeft op de peuterspeelzaal een sterretje
gemaakt en die zit aan een witte roos. Die is voor pappa, ik til haar op
en we leggen hem op de kist. Schattig moment, alleen dacht Alex daar
anders over, ik denk dat ze het zonde vond en wilde met alle geweld haar
roos weer terug hebben.
Dan gaat het
afscheid van start en komen alle mensen binnen. Alex heeft het enorm
druk met haar roos en iedereen moet eraan ruiken. Ludo kijkt vrolijk in
het rond. De sprekers zeiden mooie woorden over Herman. Danny had het
natuurlijk over Herman als chef, Carlos vertelde over Herman de filosoof
en een gesprek zoals zij die zouden voeren, Kee had mooie lieve woorden
en Tjalling gaf iedereen een sterretje om er een verhaaltje over Herman
erop te schrijven, zodat de kinderen er later over konden lezen. Peter
wist nog even te vertellen dat Herman ook wel een beetje een klungel was
en Danny vertelde over Hermans humor, hij wist iedereen op de been te
krijgen en een staande ovatie voor Herman te verwezenlijken. Hij kwam
van de spreekstoel naar mij en draaide mij om zodat ik kon zien wat er
gebeurde. Dat is een moment om nooit meer te vergeten. Zo veel mensen
die daar stonden te klappen voor Herman........
Toen hebben ze
Herman naar zijn laatste rustplaats gedragen, zo veel mensen, zo veel
bloemen, hartverwarmend. Bij het graf heb ik iedereen bedankt voor hun
komst en de prachtige bloemen, mooie woorden en hun steun. Toen zijn we
naar de koffiekamer gegaan voor een borrel, op Herman. Ik heb geteld,
bijna vierhonderd mensen zijn er geweest.
#
12-12-2007 #
De dagen na het
overlijden van Herman was ik helemaal verdoofd. Bijna emotieloos. In
shock werd mij verteld. Ik vind het alleen maar raar. Ik ben net mijn
allerliefste maatje, de vader van onze kindjes de man waarmee ik echt
alles deelde, verloren. Dan moet je toch huilen, hysterisch met je
handen op de tafel slaan. Krijsen en gillen??! Niets, niets van dat
alles. Carlos onze dierbare en goede vriend heeft mij, zakelijk echt
enorm geholpen. Herman heeft tenslotte een bedrijf, daar werken mensen
en dat moet doorgaan. De klanten moeten op de hoogte worden gebracht en
alles moest zo snel mogelijk geregeld worden. Carlos heeft dat allemaal,
ik had geen idee wat ik had moeten doen. Jeetje zo veel zaken,
instanties en personen die je moet inlichten.
Maandagochtend
zijn we naar de zaak gegaan om het nieuws te vertellen. In eerste
instantie dachten de jongens dat het om Ludo ging. Het nieuws kwam voor
hun als donderslag bij heldere hemel. Eigenlijk iedereen die ik die dag
heb gebeld of gesproken was vol ongeloof. Mijn leven, leef ik al niet
meer zelf. Iedereen die mij helpt wijst me de weg en geeft aan wat ik
moet doen. En verdriet? Mijn ogen zijn droog, maar mijn hart doet pijn
bij iedere slag en hij huilt, heel hard.
Dinsdag ben ik
weer voor het eerst thuis met de kinderen. ’s Avonds als Alex naar bed
gaat moet ik haar toch het nieuws vertellen. De hele dag en de dagen
ervoor ben ik daar mee bezig geweest. Niemand kan je helpen en je moet
zelf maar bedenken hoe je een meisje van drie en een half moet uitleggen
dat haar allerliefst pappa er niet meer is, maar ook nooit meer terug
zal komen....... Gelukkig waren de weergoden met ons en hadden we een
prachtige heldere avond. Op de kist voor haar raam heb ik haar op schoot
genomen en gevraagd of ze pappa niet miste, (tot dat moment had ze niet
één keer om pappa gevraagd) nee was haar antwoord. Ik ben gaan vertellen
dat pappa heel ziek was geworden en dat de doktoren alles hebben
geprobeerd om pappa weer te maken. Pappa was stuk en kon niet meer
gemaakt worden. Toen heb ik haar verteld dat ze in de hemel, naast de
maan een raampje hebben opgedaan en dat Pappa daarheen is gegaan en nu
voor altijd als sterretje aan de hemel naar ons zou stralen. Dat ze
altijd naar pappa kan zwaaien en vertellen wat ze heeft gedaan die dag.
En dat ze hem kan zien als het donker is. Ze heeft heel lief naar pappa
gezwaaid en welterusten gezegd. “Tot morgen pappa”, zei ze......
De dagen erna,
was het een dapper meisje. Op een enkele keer na, dat ze zei dat pappa
weer thuis moest komen, ging het goed. |