# 15-02-2003 #
Het zonnetje scheen en het was beren koud, een graad of 4. ’s Morgens
om 8 uur zat ik al bij de kapper. Mijn haren stevig in de krul en Yvon
zou het opmaken en mijn sierlijke krullen van veren en een hoed
voorzien. Ik had een prachtige “Dynasty” jurk uitgezocht. Een strakke
lange jurk zonder mouwen en een heel laag rug decolleté. De jurk was
ivoor van kleur en helemaal voorzien van lovertjes. Ik straalde die dag
dus letterlijk en figuurlijk. Ons huis was geweldig versierd met alleen
maar rode harten, ballonnen en slingers. Herman kwam mij rond het middag
uur halen in onze gloednieuwe Mercedes opgemaakt met prachtige bloemen.
Ook hij zag er geweldig uit in zijn schitterende pak en natuurlijk
zonder stropdas!
Eerst gingen we samen met mijn vriend Ben foto’s maken. In de auto, op
de auto en toen naar de Zwet hier in ons dorp. Daar heb je nog prachtige
stukjes natuur gelegen aan een water. Door het riet hebben we gestruind
en boven het water gehangen, met verkeersborden en ankerslopen zeulen.
We hadden enorm veel lol maar koud!!! Toen de weg vervolgd naar Zoetermeer alwaar we in en om het station ook foto’s hebben gemaakt.
Tussendoor veel koffie gedronken om zo toch nog een beetje warm te
blijven. Om een uur of 5 ’s middag waren we in “de Sniep”, daar hebben
we met familie en de getuigen gegeten om vervolgens om 8 uur ’s avonds
naar boven te gaan, waar zo’n 350 man op ons stonden te wachten en
getuigen zouden zijn van ons huwelijk. De dans werd door ons geopend op
“Whole Lotta Rosie” van ACDC, grapje van mijn lieve broertje! De rest
van de avond was het ook een knallend hard en groot feest. De band Half
Past Midnight speelde geweldig en we hadden ook een discotheek
ingehuurd. De voetjes waren constant in beweging. Om middernacht hebben
we een gigantische ijstaart voorzien wan sterren en vuurwerk,
het was echt geweldig. Een bijzondere dag om nooit te vergeten.
# 15-02-2008 #
Het zonnetje schijnt en het is koud, beren koud. ’s Morgens word ik
wakker van Alex en is het pijnlijk duidelijk dat het vandaag anders is.
Ik pak Alex op uit bed en ga samen met haar op de bank zitten. Ik pak
wat te drinken en zet de TV aan. Terwijl Alex lief TV kijkt dwalen mijn
gedachten af naar 5 jaar geleden. Bijna pijnlijk weet ik ieder detail
van die ochtend terug te halen. Om 12 uur moet ik even naar het nieuwe
pand nog wat details doornemen. Ieder moment van alleen zijn denk ik aan
wat ik om die tijd, 5 jaar terug deed. Eigenlijk loop ik zo de hele dag
door. Om 8 uur ’s avonds is het op zijn ergst. Ik mis Herman dan enorm
en zie in mijn gedachten ons hand in hand staan voor de ambtenaar van de
burgerlijke stand. Ik hoor ons de zelf geschreven belofte voordragen.
Niet zo’n standaard trouwverhaal, maar onze eigen gevoelens en gedachten
hebben we elkaar beloofd. (hieronder staat onze trouwbeloftes) En dan
realiseer ik mezelf weer dat het allemaal verleden tijd is. Dat ik hier
nu alleen zit zonder mijn Soulmaatje, maar met mijn moeder op de bank.
Dat ik alles alleen zal moeten doen voortaan en nooit meer van Herman
kan genieten. In bed voel ik me weer eenzaam en verlaten, weer staar in
naar het plafond, misschien vanavond dan?
Lieve Herman,
Toen ik jou leerde kennen
was ik een gesloten kleine bloemenknop
Maar na de afgelopen 4 jaar heb jij me weer helemaal tot bloei gebracht
Dankzij jou heb ik mezelf weer terug gevonden
de onzekerheid en verdriet heb jij doen verdwijnen
en bracht er zekerheid, stabiliteit en vreugde voor in de plaats
Samen zijn wij een eenheid die zich overal doorheen slaat
Als een vogel in de lucht zijn wij samen
Jij bent de ene vleugel en ik de andere
Samen vliegen wij onze reis van het leven
Laten de zachte wind ons naar de mooiste plaatsen meevoeren
Vanavond sta ik hier naast jou en maak ik mijn belofte
Dat ik voor altijd trouw aan ons als eenheid zal zijn
en de liefde die we samen hebben, zal koesteren en verder laten bloeien
Ik Hou Van Jou !!!
Lieve Anneke,
In roerige tijden bracht jij rust in mijn leven,
Je werd de grond onder mijn voeten en een huis waar ik thuis ben
Je liet in mij liefde ontstaan en groeien,
De liefde die we vanavond hier met elkaar vieren!
Liefde en vrijheid hebben ons gebracht waar we nu zijn,
En ik kan het leven daar niet dankbaarder voor zijn!
Vanavond beloof ik jou mijn trouw en steun
En mijn onvoorwaardelijke toewijding aan de liefde die we samen leven.
Jij ademt in, ik adem uit
En in ons hart de eeuwigheid
Ik hou van jou!
# 14-02-2008 #
Laatst vroeg iemand mij of ik nog steeds niet boos op Herman was geweest
omdat hij ons zomaar in de steek had gelaten. Ik zei toen volmondig nee.
Maar als ik nu aan mijn nachten denk is dat misschien niet helemaal
eerlijk geweest.
Iedereen die de “Vaarwel Lieverd” heeft gelezen weet dat ik open sta
voor het concept dat er meer is na de dood. Dat met het sterven van
Herman, zijn energie blijft voortbestaan. Eerlijk gezegd ben ik daar wel
naar opzoek. Noem het maar krampachtig vasthouden aan degene die je hebt
verloren. Bevestiging zoeken naar waar je in gelooft.
’s Nachts als ik naar bed ga doe ik dat het meest. Dan lig ik mijn bed
en kan ik zoals bijna iedere nacht de slaap niet vatten. Dan ga ik op
een gegeven moment staren. Iedere vierkante centimeter van het plafond
ben ik dan aan het inspecteren, alle geluidjes die zo normaal zijn voor
het huis, onderwerp ik aan een analyse. Alles om maar het meest
minuscule verschil te vinden als bevestiging dat Herman misschien een
teken geeft. Dat hij echt bij ons is, ons in de gaten houdt en op ons
past. Iedere nacht weer onderwerp ik de gehele slaapkamer aan een
nauwkeurige controle. Er zal toch el een keer een teken komen? Is het
misschien de bedoeling dat we die juist niet mogen zien? Of mogen we ze
niet horen? Is het beter voor me om door te gaan zonder een teken, ook
al verlang ik er zo naar.
En dan word ik dus eigenlijk wel een beetje boos. Maar niet op Herman.
Maar meer op mijn onvermogen om dat soort signalen niet te kunnen zien,
voelen of horen. Boos op het hiernamaals dat ze weer eens een keertje,
naar mijn idee, in gebreken zijn gebleven. Dan val ik huilend en
uitgeput in slaap.
Vandaag is het Valentijnsdag. Grappig de dag die we met ons ontmoeten en
trouwen expres hebben gemeden. Wel stuurde we elkaar altijd een kaartje.
Ik heb ze nog bewaard en net gelezen.
Vandaag, geen kaartje in de bus. Maar ik wilde toch mijn Valentijn iets
vertellen. Ik heb de tekst van één van Hermans favoriete Armin van
Buuren opgezocht en hieronder gezet. Ik vond het wel een mooie
verwoording van één van mijn vele gevoelens.
World
don't turn around De wereld
draait niet meer
Music make no sound Muziek
maakt geen geluid
Where is sweetness found Waar
vindt je de zoetheid
Where love is gone
Als liefde weg is
Sun don't come around De zon
komt niet meer op
Don't make a sound
Maakt ook geen geluid
Where can love be found Waar
kan je liefde vinden
If your hearth won't feel Als
je hart gevoelloos is
Shivers
Rillingen
Up and down my spine Over
mijn hele rug
Breaker
Breker
Not on my mind
niet in mijn hoofd
How could it end this way Hoe
kon het zo eindigen
Don't leave me, love me Laat
me niet alleen, hou van me
Just a little bit longer
Nog even iets langer
They don't turn tonight Ze
draaien niet vanavond
Morning don't bring light
Ochtend brengt geen licht
Where is sweetness found Waar
vindt je de zoetheid
Where love is gone
Als liefde weg is
Won't you stay the night Blijf
je niet vannacht
Let the truth shine bright Laat
de waarheid stralen
Where can love be found Waar
kan je liefde vinden
If your hearth won’t feel Als
je hart gevoelloos is
Memories
Herinneringen
Emotions that we share
Emoties die we delen
Teardrops
Tranen
Signing my face
Tekenen mijn gezicht
How could it end this way Hoe
kon het zo eindigen
Don't leave me, love me Laat
me niet alleen, hou van me
Just a little bit longer
Nog even iets langer
How could it end this way? Hoe kon
het zo eindigen?
Lieve
schat,
Heb ik
je vandaag al verteld hoe enorm veel ik van je hou???
Dikke
kus,
Je
Meisje
#
09-02-2008 #
Gruwel wat een K
week! De week begon al met een lastige situatie op het werk. Daardoor
een onrustig weekend gehad, veel nadenken en afwegen wat te doen. Een
vreselijk gesprek moeten voeren, één van de geneugten van zelfstandig
ondernemer zijn. Maar eens moet de eerste keer zijn, dus dat hebben we
dan ook maar weer ervaren. Gelukkig stonden de mannen achter mij en zo
is de situatie uiteindelijk opgelost.
Verder is er
niet echt veel gebeurt. Alex gaat op en neer. Zo is ze het liefste
meisje van de wereld, om na 10 minuten te veranderen in een mini
monstertje wat je het liefst achter het behang plakt. Ze kan dan zo
enorm lelijk doen en vreselijk brutaal, bah! En eigenlijk altijd op de
momenten dat het bij mij niet zo handig uitkomt.
Ludo gaat nog
steeds lekker. Hij is een makkelijk mannetje maar wel één met een
bijzonder willetje....nu al. Dat belooft wat hahahaha. Hij zit fier
overeind en klapt vrolijk in zijn handjes en heeft daar zelf de meeste
lol om. Ook gaat er nu één armpje omhoog als er Hiep Hiep Hoera wordt
geroepen.
Deze week is het
definitief. Hermans auto gaat terug. Ik heb er veel moeite mee. Het is
zo’n super auto en het was zijn grote trots. Maar het is belachelijk als
ik er in zou blijven rijden. Hij kost bakken met geld en voor die paar
kilometers die ik rij is dat pure onzin. Dus de knoop doorgehakt en,
voor mij, een praktischere auto uitgezocht. Die heeft alleen een half
jaar levertijd en dus krijg ik een voorloper. Maandag om 14 uur ga ik
hem omruilen en ik denk dat ik maar een doos tissues meeneem.
Dat de auto weg
gaat heeft er ook wel voor gezorgd dat ik veel verdriet heb, iedere keer
weer een stukje van Herman die weg gaat. En dan 15 en 19 februari die
steeds dichterbij komen. Alles bij elkaar een goede aanleiding om de
waterlanders flink te laten stromen. En dat doen ze ook.
#
Reclame #
Iedereen kent
het. Overal waar je komt, kijkt en luistert wordt je geconfronteerd met
reclame. Tussen de uitzendingen van je favoriete programma, in
tijdschriften, de krant, op de radio, maar ook in je brievenbus en zelfs
aan de telefoon. Of je er nu op zit te wachten of niet. Als je de mensen
het eerlijk zou vragen, zit eigenlijk niemand er op te wachten. Het
wordt meestal als onprettig of opdringerig ervaren. Toch is het een
geweldige manier om een boodschap over te brengen. Sterker nog dat is
waar reclame voor staat, “het overbrengen van een boodschap”. Maar
telemarketingbureaus zijn toch wel het meest tenen krommend. Iedereen
heeft zo’n gruwelijke hekel aan die lui dat ik het heel onbegrijpelijk
vind dat iemand überhaupt voor zo’n bureau zou willen werken.
Het zal niemand
ontgaan zijn dat in ons huis er het één en ander is gebeurt waardoor we
wat gevoeliger op bepaalde dingen zullen reageren. Ook zal er wel
heftiger of misschien zelfs overdreven worden gereageerd op bepaalde
situaties. Zo heb ik de afgelopen twee maanden het genoegen gehad om 4
keer een telemarketingbureau voor de verkoop van uitvaartverzekeringen
(waarvan twee maal met dezelfde opdrachtgever) aan de telefoon te
krijgen. “Goedenavond mevrouw, mag ik u een paar vragen stellen? Mevrouw
hoe is het bij u in huis met de uitvaartverzekeringen gesteld? Ik heb
namelijk begrepen dat u dit jaar gezinsuitbreiding hebt gehad!”
Zucht...... Sorry zeg ik maar u belt wel op een heel erg ongelukkig
moment. En vervolgens zegt deze dame, “tja, dat kan ik door de telefoon
natuurlijk ook niet zien.” En hangt op. Nee trut, ik snap ook wel dat
jij dat niet kan zien, maar als die opdrachtgever van jou nu eens net zo
scherp was met het uitzoeken waar er mensen zijn overleden zoals ze dat
ook bij de geboorte van kinderen doen, had je mij niet hoeven bellen,
voor de tweede keer!!! Deze bureaus werken met een belscript dat weet
ik, maar wie schrijft die scripts en kan iemand ze eens een passende
draai om de oren geven! Herman maakte er altijd een sport van om de
telemarketing dames klem te lullen. Op zo’n manier antwoord geven dat ze
geen vervolg regel in hun belscript kunnen vinden en je ze letterlijk op
hun stoel hoort draaikonten van ongemak, dat was altijd erg lollig om
aan te horen.
Afgelopen
vrijdag was ik bij Michel, de begrafenisondernemer die mij heeft
begeleid. Ik was even bij hem om de bedankkaartjes te regelen en hij
stopte nog een brief in mijn handen. Naar aanleiding van onze
rouwadvertentie komen er dan ook poststukken bij hem terecht. Ik kijk
naar de envelop en zie dat deze van een meneer H. van W. is. Ken ik
niet. Ik loop naar buiten en ben toch wel nieuwsgierig en maak de brief
in de auto al open. Deze meneer is een 82 jarige heer die mij noch
Herman heeft gekend maar ons wel zijn oprechte deelneming wil betuigen.
Erg aardig dacht ik nog. Maar als ik dan verder lees valt mijn mond toch
weer open. Deze meneer schrijft op 3 kantjes een enorme reclameboodschap
voor de Jehova getuigen en de bijbel! Met in iedere zin ongeveer 5 keer
het woord Jehova en het woord bijbel. De meneer hoopt dat zijn brief zal
bijdragen mijn verdriet te verzachten en raad mij streng aan om de
bijgesloten lectuur aandachtig te lezen! Ineens moest ik denken aan de
tijd dat deze mensen nog hun voet tussen de deur plaatsen om hun
boodschap verder te kunnen vertellen. Deze man moet, in mijn ogen, zo’n
enorme bikkel zijn geweest. Waarschijnlijk in het verleden iets te vaak
met zijn voet tussen de deur geklemd gezeten en daardoor nu zo slecht
ter been is dat hij geen andere optie meer heeft dan de nabestaande van
rouwadvertenties persoonlijk aan te schrijven en deze van ongevraagde
reclameboodschap te voorzien.
Dit zijn in mijn
ogen twee hele vervelende manieren van reclame op wel op heel ongepaste
manier of moment. Maar voor ik nu een draai om de oren krijg van een
vriend marketingadviseur wil ik ook de positieve kant van reclame
benadrukken. Het kunnen bijzonder grappige filmpjes zijn, of
geestige en pakkende teksten in bijvoorbeeld een tijdschrift. Het doel
om de naam van een bedrijf of het betreffende product onder de aandacht
te brengen is absoluut een kunst en wanneer juist bedreven, een lust
voor ieder zintuig. Maar ik blijf van mening dat sommige bedrijven echt
letterlijk over lijken gaan om hun boodschap over te brengen.
#
01-02-2008 #
Stil..... zo
stil, eerst alleen mijn tranen die ik op mijn broek hoor vallen en dan
komen de hevige snikken en snotters erbij. Voor de eerste keer na
Hermans overlijden heb ik echt hard gehuild. Woensdag kwam Brenda de
foto’s, genomen op Hermans afscheid, brengen en vandaag heb ik ze in
alle stilte gekeken. Heel even had ik het gevoel en besef dat Herman
nu echt niet meer bij ons is en van wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurd.
Dat hele korte momentje van besef bracht een enorm waterval van tranen
teweeg. De foto’s zijn zo mooi, alles zeggend maar vooral ontroerend. De
enorme belangstelling van iedereen die dag, de prachtige bloemen en alle
details daar omheen. Stil ......... heel stil wordt je daar van, met
alleen ...... het geluid van verdriet.
Afgelopen
dinsdag had ik een evaluatiegesprek met de speltherapeut en de
psycholoog die Alex begeleiden. Dat was een kort gesprek. Al vond de
therapeut wel dat Alex wat losser bij haar werd, is er uit de afgelopen
sessies niets vruchtbaars gekomen. Alex is een heel gesloten meisje (goh
van wie zou ze dat nou hebben) en er is moeilijk tot haar door te
dringen. We hebben nog 3 speel sessies gepland en we hopen dat er dan
meer te melden valt.
Op het werk was
het deze week ook behoorlijk pittig. Er spelen een aantal dingen die
mijn molentje op volle toeren laat draaien en dat is toch minder prettig
voor mijn tanden (knarsen) en mijn nachtrust. Mede daarom heb ik mijn
werktijden omgegooid zodat ik meer op het werk ben en ga dus nu maandag
tot en met donderdag iedere ochtend naar kantoor. Zo kan ik wat meer
dagelijkse werkzaamheden naar me toe trekken en zo hopelijk de mannen
wat meer ontlasten!
De verbouwing
gaat nu als een trein. Dat is het leuke nieuws van deze blog. Ze zijn
begonnen met breken en het lijkt wel of ze met een bulldozer te keer
zijn gegaan. Toen ik afgelopen woensdag het pand binnen liep viel mijn
onderkaak op de plavuizen en sprongen mijn ogen aan veertjes hun kassen
uit! Wow, sprakeloos, en ik ben niet snel met stomheid geslagen. De
complete zolder was leeg, er staat geen muur meer overeind. Op de eerste
verdieping is de lambrisering van alle muren gestript en ook de keuken
ook totaal verdwenen. Beneden bij de balie stond ook een muur. Goed
geraden, ook foetsie! Dus daar is de voortgang goed van te volgen.
Vandaag is er
weer een nieuwe maand aangebroken. De schrikkelmaand, ik vind het meer
een schrikmaand. Februari was altijd de mooiste maand van het jaar! De
maand dat we elkaar officieel hebben leren kennen en dat we zijn
getrouwd. We zouden dit jaar een groot feest geven omdat we een jubileum
hadden van 5 jaar! Ook is het altijd de maand van de wintersport
geweest. Standaard een week lang kompleet uit ons dak gaan en we
geregeld vanuit de après-ski letterlijk naar het hotel hebben moeten
kruipen. Maar ook de plaats waar Herman mij ten huwelijk heeft verteld.
Vorig jaar hebben we er nog een mooie dag aan die maand toegevoegd. Ludo
werd geboren op de 19de! Zo trots, een zoon en een
stamhouder! Ons gezinnetje was nu echt helemaal kompleet. Dit zal wel
een pittig maandje worden.
|