# 27-01-2008 #
Het
bijhouden van de weblog gaat me steeds slechter af. Als ik zo terug lees
denk ik dat ik alles wel gezegd heb. Aan de andere kant is er nog zo
veel te vertellen maar ontbreken mij de woorden om bij het gevoel te
laten aansluiten.
De
afgelopen week ben ik weer geregeld geconfronteerd met de realiteit
‘dood’. Die realiteit spreid zich tentoon in de meest diverse manieren,
zeker wanneer het om gedrag van mensen gaat. Voorbeeld. Ik loop in de
Albert Hein. Duw mijn karretje slinks om alle obstakels heen en zie op
de afdeling babyvoeding een bekende. Een bekende die normaal altijd
groet met een gezellige hallo of een ‘Hey hoe gaat het”. Dit keer ging
het anders. Ik zie hoe die persoon heel ongemakkelijk begint te draaien
en te freubelen en in de poging mij te ontwijken het babyvoedingschap
aandacht gaat staan te bestuderen. Op zich is het niet vreemd als iemand
aandachtig naar artikelen kijkt, maar deze persoon heeft kinderen in de
leeftijd van 15 tot 20. Dus babyvoeding lijkt me toch een wat vreemde
voedsel keuze.
Met het uitlaten van de honden gaat het ook vaak anders. Normaal stak
mijn hand ieder 50meter wel een keer omhoog om mensen gedag te zeggen.
Nu lopen ze ineens tussen huizen door, zoals ze nog nooit hebben
gelopen.
Moeders die hun kinderen naar school brengen en altijd wel in zijn voor
een praatje, rijden nu nog liever tegen een geparkeerde auto, dan dat ze
mij aankijken en hallo zeggen.
Ik begrijp
het wel, dat is niet zo moeilijk. De meeste mensen weten niet wat ze
moeten zeggen. Er zullen er ook tussen lopen die geen zin hebben in een
praatje omdat ze bang zijn het enorme dramatische verhaal te moeten
aanhoren. Logisch! Maar om dan, mij in dit geval, te ontwijken of ik een
besmettelijke ziekte heb is dan toch een ander uiterste. Geloof me als
ik zeg dat ik ook niet weet wat ik zeggen moet en in een praatje waarin
ik het hele dramatische verhaal om de oren sla zal ook niet gebeuren.
Dan maak ik wel een afspraak voor een bakkie koffie ’s avonds! Doe me
een lol! Zeg gewoon hallo of Hey alles goed? of zeg niets en zwaai of
steek je hand op. Eigenlijk heel simpel. En naar mijn idee geeft dat die
mensen een toch veel prettiger gevoel dan het gedraaikont voor de
babyvoeding of de harde dreun van een geparkeerde auto!
Nu weet ik
dat ik geen columnist ben die wekelijks in de telegraaf schrijft en weet
ik ook niet wat het bereik van deze weblog is. Maar stiekem hoop ik wel
een beetje dat door dit verhaal hier op te schrijven er bij mensen een
lampje gaat branden. Dat ze niet zo bang hoeven te zijn om mensen die
een dierbare hebben verloren aan te spreken of te groeten. We zijn niet
gevaarlijk en we bijten niet. We komen ook je niet achterna om je
vreselijke verhalen te vertellen. Eigenlijk willen we dat het gewoon net
als vroeger is. En als ik voor mezelf spreek, ik zou niets liever willen
dan dat alles weer als vroeger is!!!
#
18-01-2008 #
Ik ben toch heel
stellig van mening dat ze alles in het hiernamaals beter hadden kunnen
regelen. Ik vind dat de nazorg toch wel wat beter geregeld had kunnen
worden. Ze zijn zo knap tegenwoordig, ze kunnen alles maken, repareren
programmeren enzovoort. Ze zetten mensen op andere planeten, ze laten de
telefoon middels radiogolven of een straalverbinding lopen? Maar in het
hiernamaals blijven ze toch echt een beetje achter. Met alle respect hoe
de schepper alles heeft geregeld en gemaakt maar een opfriscursus had
hier toch wel op zijn plaats geweest.
Er zijn vele
manieren waarop we dierbare kunnen verliezen, ik hoef deze niet toe te
lichten. Maar wanneer er iemand zo plotseling wordt “terug geroepen”
kunnen ze dan niet tijdelijk een verbinding tot stand brengen om zo de
laatste dingen te kunnen regelen of af te handelen. Of beter nog, om zo
nog eens een keer te kunnen zeggen dat je van die persoon houdt! Of
gewoon om simpel even te kunnen kletsen? Hoe moeilijk kan dat nou zijn?
Ik krijg veel te
horen dat iedereen het met me heeft te doen omdat het allemaal zo druk
is. Twee kinderen en dan nu ook de zaak erbij en noem alles maar op.
Maar ik denk dat ik het veel slechter had kunnen treffen. Herman was
druk bezig de zaak zo neer te zetten dat hij met super vroeg pensioen
kon gaan. De mannen doen en regelen bijna alles. Er blijven best nog wel
wat taken liggen waarvan ik een deel voor mijn rekening zal moeten
nemen. Nu heb ik in mijn leventje alles aangepakt wat op mijn pad kwam.
Ik kan sokken verkopen, haren knippen, drankje prepareren en voorzetten,
het beveiligen van staatspersoneel, telefoon aan nemen en doorschakelen,
maar Software schrijven of ontwerpen voor de vastgoed markt daar houdt
het voor mij echt op. Gelukkig hebben we die kennis in huis. De
volledige knowhow hoe alles werkt, zoals programmeren moet ik bij hen
laten. Het heeft weinig zin om dat ook te leren! Dus heb ik voor mezelf
een management cursus bedacht, kan ik in ieder geval op een correcte
manier de mannen helpen en begeleiden.
Dus ja, het is
dan wel druk en vergt veel tijd. Maar even simpel. De zaak is onze
dagelijkse voorziening. En de combinatie van op kantoor en thuis werken
is natuurlijk wel super zo. Als we de zaak niet hadden, was ik pas echt
in de aap gelogeerd. Dan had ik fulltime een baan moeten zoeken, de
kinderen verplicht in de crèche moeten plaatsen en dan maar zien, nadat
de kinderopvang kosten van je rekening af zijn, of er nog voldoende over
is om van rond te komen. Dus Herman heeft dat dus wel goed geregeld!
Even aanpoten, maar ook wel ontspannen dus. Kijk hier had het nu ook zo
leuk geweest als ik via die straal verbinding daar even met Herman over
had kunnen kletsen. Beetje jammer!
Dus voor
iedereen die zich zorgen maakt. Het had veel erger kunnen zijn. Maar met
de hulp van iedereen om mij heen en de inzet van het super team van
Informant kan ik toch wel heel blij zijn!!!
#
12-01-07 #
Zo en weer een
week voorbij. Het was deze week “al weer" een maand geleden. En nog
steeds dringt het niet helemaal tot mij door. Mijn leven is
helemaal anders. Echt bijna niets, van hoe het was, bestaat nog. Ja, de
materiele dingen wel. Maar ook daar zal wel het één en ander van veranderen.
Simpel, het
luizen leventje wat ik bij Herman had, is verdwenen. Lekker fulltime
mamma zijn en fijn de hele dag een beetje lanterfanten, SL spelen en
andere dingen doen, gaat nu echt niet meer. Op maandag en woensdag ben
ik de hele dag op kantoor. De andere dagen tussen door ook. Als ik niet
op kantoor bezig ben, dan doe ik thuis om dingen te regelen en uit te zoeken. En
de enorme verantwoordelijkheid (die ik dus altijd enorm heb onderschat)
die de zaak en de mensen met zich meebrengt.
Alex zit op
dinsdag, woensdag en donderdag ’s ochtends op de peuterspeelzaal en die
moet gehaald en gebracht worden. Snel de honden uitlaten tussendoor en
Ludo voorzien van fles, fruit en ander eten. Boodschapjes doen en even
wat telefoontjes aannemen of terugbellen, dat ding staat echt niet stil.
Nog steeds een berg dingen te regelen, abonnementen afzeggen, Hermans
graf moet nog worden aangepast en ga zo nog maar even door. ’s Avonds
als de kinderen op bed liggen kan ik dan eindelijk weer met alle
adressen aan de slag, om zo niemand te vergeten. Dan de hondjes weer
uitlaten en hup naar bed.
De nachten zijn
nog steeds slopend, als ik bof hoef ik er maar 6 keer uit en anders heb
ik een woelende Alex naast me liggen, weg slaap. Hopelijk gaat dat
veranderen. Afgelopen dinsdag heb ik een gesprek met de kinderpsycholoog
gehad en Alex gaat de komende 3 weken in speltherapie. Dan gaan ze
proberen middels het spel de emoties eruit te krijgen en zo het
verwerking proces in gang te zetten.
Woensdag was om
13 uur de overdracht van het nieuwe kantoorpand. En om half zes kreeg ik
de sleutel. Ja dat is dan weer raar, weer een stukje dat gaat
veranderen. Het vertrouwde pand maakt plaats voor dit nieuwe. Dubbel, ik
had niets liever dan Hermans gezicht willen zien bij het krijgen van de
sleutel, hij was zo enorm blij dat hij het pand had gekocht! Aan de
andere kant is het ook een mooie nieuwe start van een nieuwe periode.
Vrijdag hebben
we met alle medewerkers het pand bekeken en een fles champagne laten
knallen. Ik weet zeker dat hij zo trots zou zijn geweest. Iedereen bij
elkaar en maar bedenken hoe we het gaan inrichten en indelen. Het was
heel fijn om iedereen zo enthousiast te zien. Ik ben zo enorm dankbaar
dat Informant zo’n geweldig club mensen bij elkaar heeft!! Heeft hij
toch wel goed geregeld.
Mijn
gevoel
Misschien handig
om ook eens mijn gevoel op te schijven. Moeilijk, ik heb niet eens het
idee dat ik mijn gevoel onder woorden kan brengen. Er gaat zoveel door
me heen en ik ben enorm druk in mijn hoofd. Ik heb geen idee wat er
allemaal in mijn hoofd afspeelt, maar ik ben uitgeput. Ik heb me echt
zelden zo moe gevoeld. Eén bijzonder gevoel wat ik al heb sinds het
moment dat Herman stierf is een enorme brok in mijn keel. Zo erg en
penetrant aanwezig. Niet weg te slikken. En als de emoties wat hoger
oplopen is het nog erger.
En wat voel ik
verder. Enorm eenzaam en alleen in alles wat ik doe. En schuldig. Alex
heeft het erg moeilijk en leeft momenteel enorm in het verleden. Niets
in, aan en om het huis mag dan ook veranderd worden. Alles wat ze ooit
heeft gekregen, heeft ze van pappa gekregen en ze heeft het alleen maar
over toen pappa nog heel was. Ze is ontzettend druk en vraagt 300%
aandacht. Schuldgevoel nummer één! Ik kan haar die aandacht heel
moeilijk geven. Ik ben bijna continu bij haar, maar de aandacht die ze
wil, wisselt met zo’n hoog tempo af, dat ik er bijna niet tegen kan.
Eerst een filmpje kijken, om na 2 minuten een ander filmpje te willen
zien. Spelletjes spelen en het lukt niet kan ze zo’n enorme woede
aanvallen hebben. En andere mensen, met name vrouwen doet ze erg lelijk
tegen. Mannen vindt ze daar in tegen wel leuk. Opa en oom Peter zijn
favoriet, maar Tommie en Wessel kunnen niet ook niet stuk en ze wordt
dan ook furieus als ze daar niet kan gaan spelen. Ik kan daar dus erg
slecht mee omgaan. Engelen geduld heeft Alex nodig en die heb ik niet.
Dat is dus ook een stukje schuld gevoel.
Maar ook omdat
ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet even als een hysterisch
mens heb kunnen huilen, schreeuwen en krijsen. Iedereen vindt me een
dapper mens. Best stoer hoor, en eerlijk gezegd wil ik me daar best
achter verschuilen en voelt dat ook wel prettig. Maar diep van binnen
zou ik wel eens dat vrouwtje willen zijn die als een wanhopige stakker
alle aandacht krijgt omdat ze zo zielig is. Even helemaal wentelen in de
medelijden. Helaas gaat dat niet. De kinderen en met name Alex laat dat
niet toe. En logisch. Zij voelt zich enorm in de steek gelaten en heeft
enorme verlatingsangst. Eerlijk gezegd voel ik me ook enorm in de steek
gelaten. Herman en ik zeiden dagelijks tegen elkaar dat we voor altijd
samen zouden blijven, dat we oud zouden worden en samen als bevende
oudjes achter de geraniums zouden eindigen. Eén van Hermans laatste
sms’jes was ook, "Als jij ooit bij me weggaat, mag ik dan met je mee?!"
Nu is hij weg, maar ik kan niet mee!!!!
Ik zou eigenlijk
wel even helemaal niets willen en hoeven doen. Gewoon alleen aan mezelf
denken, of eigenlijk niet eens denken ook. Gewoon niets. Slapen, er even
niet zijn. Niets voelen, niets herinneren geen kinderen, honden of
poezen om voor te zorgen. Geen bedrijf, geen verplichtingen. Gewoon even
een heel zielig klein meisje wat alleen maar getroost wil worden. Even
lekker geknuffeld worden en de belofte krijgen dat alles weer goed komt.
Dat ik me heel snel niet meer eenzaam zal voelen en dat ik heel snel
weer gelukkig zal zijn.
#
06-01-08 #
Afgelopen week
lekker druk bezig geweest. Met van alles en nog wat. De mailbox van
Herman doorgeworsteld, 186 ongelezen berichten. Jeetje, dat was ff
doorbijten. Woensdag en donderdag nog even op de zaak geweest. Kleine
dingetjes geregeld en even met “de mannen” gebabbeld. Het nieuwe pand is
officieel rond en komende week is de overdracht. Kan ik me echt op
verheugen. Een bijzonder gaaf pand en lekker dicht bij huis, dus
makkelijk om af en toe eens, voor een uurtje of twee, naar toe te gaan
en wat zaakjes te regelen. En het helemaal op laten knappen en mooi
maken is natuurlijk ook een leuke bezigheid!
Zondagavond, ik
ben voor de tweede avond alleen. Tot en met vrijdagnacht sliep mijn
moeder nog bij me. Gezellig, je voelt je niet alleen en wel makkelijk,
want als Ludo ’s morgens vroeg ging huilen, pakte mijn moeder hem om te
flessen en kon ik nog even een uurtje langer slapen. Gisterenavond was
de avond waarvan ik vond dat het er toch maar een keer van moest komen.
Iedere avond is vervelend, maar uitstellen had naar mijn idee geen zin
meer. Dus zo dapper als ik ben, ahum, zou ik alleen gaan slapen.
Gelukkig kwamen Petra en Henk langs voor een borreltje en dat was erg
gezellig, maar toen zij om 11 uur naar huis gingen, moest ik het toch
echt zelf doen. Dus met hun meegelopen naar buiten en direct de honden
uitgelaten. Zo vaak heb ik de honden ’s avonds alleen uitgelaten, maar
die avond was toch echt heel anders. Het besef dat je dat dus vanaf nu
écht altijd alleen zal doen, hakt er behoorlijk in. Thuis gekomen nog
een beetje doelloos op het internet rond gehangen en uiteindelijk om 12
uur naar bed gegaan. Een lange tijd alleen wakker gelegen en
uiteindelijk toch alleen in slaap gevallen. Alleen dat is het woord wat
de hoofdtoon voert. In de meest uitgebreide zin van het woord en om naar
van te worden. Kortom weer een nieuwe fase en die valt tegen. Maar we
gaan er voor en ik moet er toch doorheen. Op naar morgen.
#
01-01-2008 #
Nu is het
inmiddels Kerst geweest en oudjaar is ook voorbij. Nou waren Herman en
ik al niet zo enorm blij met deze dagen. Al die verplichte bezoekjes en
het geforceerde gezellig doen. Kerstavond waren Danny en Esmé hier en
hebben we lekker op de bank gezeten met een wijntje en lekkere
stokbroodje en kaasjes. Eerste kerstdag ben ik naar Peet en Yvon gegaan,
leuk voor Alex, die had afleiding en kon lekker met Tommie en Wessel
spelen. Ik? Zucht! Ik heb alleen maar enorm Herman gemist. Mijn
strijdmakker in deze dagen. Samen sloegen wij ons altijd door deze dagen
heen, nu was hij er niet en had ik niemand om blikken mee uit te
wisselen om zo steun van elkaar te hebben. Op zich was het best wel leuk
en hebben we lekker gegeten. De kinderen hebben nog heerlijk
verstoppertje gespeeld. Leuk om te zien, maar ik was ook wel erg blij
dat het weer voorbij was. Tweede kerstdag zijn we naar Diana en de
familie geweest. Daar hebben we lekker gegeten, nog kerscadeautjes
uitgepakt en wat tv gekeken.
Gisteren was het
oudjaar. Daar keek ik nog het meest tegen op. Mijn ouders zijn er en we
hebben heerlijk appelbeignets, slaatje, kippenpootjes, broodjes en
smeerseltjes. Een tafel vol heerlijkheden. Om elf uur komen Peter en
Yvon met de kinderen en om half twaalf haal ik Alex uit bed. Ludo is al
zo’n beetje de hele avond wakker, er wordt hier de hele dag als een
debiel vuurwerk afgestoken. Om tien voor twaalf schenk ik de champagne
in en geef iedereen een glas, ook voor Herman zet ik er één neer. Dan
slaat de klok twaalf.
Ik heb me nog
nooit zo alleen gevoeld!
|