Okt, Nov. & Dec. '08

# 08-12-2008
&
09-12-2008 #

21:40 uur
De kinderen heb ik naar bed gebracht en ik heb de kamer verlicht met alleen maar kaarsen. Zucht wat een gezelligheid. En toch zo koud en eenzaam. De meeste van jullie zal het niet zijn ontgaan. Deze avond was een jaar geleden Herman zijn laatste en is hij in deze komende nacht van ons heen gegaan. Met angst en beven heb ik naar deze avond en nacht uitgekeken. Ik heb mezelf voorgenomen om gaande deze nacht mijn emoties en gevoel op te schrijven, niet alleen voor de lezers maar ook als naslagwerk voor de toekomst. Hoe was het eerste jaar en hoe is het nu.
Ik ga vanavond en vannacht alleen doormaken, ervaren en mijn gevoel laten stromen. De dag was al zwaar, veel herinneringen aan vorig jaar lopen als rode draad door de dag. De gedachten hoe ik het morgen overdag ga doen met de kinderen. Ik heb me namelijk voorgenomen om samen met de kinderen naar het graf te gaan. Voor de kleintjes de eerste keer na de begrafenis. Vanmiddag bij de bloemist twee stukken besteld, één voor de kinderen en één voor mezelf. Dan moet je weer bedenken wat je erbij wil, een kaartje een lint. Maar alles wat ik wil zeggen past niet op een kaartje, laat staan op een lint. Het zijn uiteraard weer twee witte stukken geworden en ben benieuwd hoe ze eruit zien morgen.
Tja en dan Alex, hoe ga ik haar vertellen dat de plek waar we naar toegaan, het graf van haar vader is. Dat ondanks dat hij als stralende ster aan de hemel staat, daar toch onder de grond ligt begraven. Ik heb nog geen idee, maar de waarheid is altijd de beste manier. Het feit dat ik al een jaar lang Alex niet heb meegenomen naar Herman is puur mijn angst. Bang om Alex met pijn en verdriet aan het graf te zien, de machteloosheid en realiteit dat ik als moeder haar niet voor alle ellende uit het leven kan besparen. Ik kan me de eerste nacht van Alex besef nog zo goed herinneren. Gillend, snikkend en haar hele lijfje schokkend van verdriet en ik kon haar alleen troosten, maar haar geweldige pijn, verdriet en haar missen van pappa, niets kon ik bij haar wegnemen. Die nacht dacht ik dat ik gek werd van onmacht, dat is waar ik morgen ook bang voor ben, maar ik moet. Ook Alex heeft recht om op haar manier met de situatie om te gaan en ik kan haar alleen maar helpen met verwerken, door haar alles te laten weten en te laten zien, dus ook het graf van haar pappa.

23:20 uur
Eén groot tranendal, heftig en pijnlijk. Zit ik hier alleen in huis en de man met wie ik het ’t liefste zou willen delen is er niet meer. Niets liever dan nu, zou ik even heel dicht tegen hem aan willen kruipen even voelen hoe het ook al weer was, hem plagen met zijn scheve neus en even heel gewoon zeggen hoe veel ik van hem hou! De emoties lopen hier over en ik ben echt kapot. Zit er doorheen en voel me nu echt verslagen. Hier kan niemand van winnen, deze pijn, dit verdriet en deze eenzaamheid! Ik probeer heel erg om mezelf te focussen op de leuke tijden die ik heb beleefd, de tijd die we wel samen hebben gehad. De schatten van kinderen die nog wel bij me mag hebben, maar die prettige gedachten mogen het even niet winnen van de verdrietige. De hele avond gaat per minuut aan me voorbij, maar in gedachten die van een jaar terug. Hoe gezellig het was, wat we hadden gegeten maar ook hoe Herman gestrest was en de spanningen die hij ging voelen…… Het is net een film, een echte horrorfilm, alleen deze film is gebaseerd op de werkelijkheid met Herman en mij in de hoofdrol.

01:36 uur
Ik heb het koud en ben zo enorm moe. De enorme brok in mijn keel is weer terug, net zoals ik die een jaar geleden voor enkele weken gevoeld heb. Mijn gedachten aan vorig jaar spelen continu door mijn hoofd. Alle details die ik nog heb, passeren de revue. En met een steeds snellere vaart. Onophoudelijk. Ik ga mijn bedje zo opzoeken en hopen dat de enorme moeheid me in slaap krijgt!

02:58 uur
Weer beneden. Al hoewel mijn bedje lekker warm was, beleef ik weinig plezier aan het plafondstaren. Het is gewoon te druk in mijn hoofd en ik krijg die knop maar niet om! Het vervelende is dat ik enorme slaap heb, mijn ogen heel zwaar zijn, maar in slaap vallen lukt maar niet…. Het is 03:00 uur …. De tijd van Hermans overlijden, al zijn de hulpdiensten na dit tijdstip nog en half uur met hem bezig geweest, was dit de tijd dat hij in zijn laatste adem uitblies. De beelden, het gevoel van absolute onmacht, verbazing, wanhoop, hysterie en verdriet voelen exact zoals het die nacht voelde. En even als toen, het wachten, niet wetend wat komen gaat, maar je gevoel schreeuwt dat het helemaal mis is. Confronterend, pijnlijk en heel verdrietig…….

06:07 uur
Het laat zich raden, maar ondanks mijn enorme moeheid heb ik niet geslapen. Wat ik de afgelopen nacht meegemaakt en gevoelt heb is als een déjà-vu. Bijna letterlijk heb ik de nacht opnieuw meegemaakt, alleen ging de nacht van toen langzamer en kwam hij in het heden wat veelvuldiger voorbij. Ik ga me zo maar douchen en koffie maken. De nacht duurde lang, maar er staat ook nog een hele dag op me te wachten.

12:20 uur
Om 10:00 uur ben ik naar de bloemist gegaan en heb de stukken gehaald. Toen nog even langs de zaak. Het smeedijzeren hek werd geplaatst. Hoe toevallig, juist vandaag, alle details van kantoor af. Hij is werkelijk prachtig geworden. Daarna terug naar huis, de kids ingeladen en naar de begraafplaats. Ik had ’s ochtends al aan Alex geprobeerd uit te leggen waar we naar toe gingen. Ze vond het maar raar. Pappa was toch een sterretje in de hemel, hoe kon het dan dat hij onder de grond begraven lag. Mam? Is pappa’s hoofd dan een sterretje en hebben jullie de rest onder de grond gestopt? En hebben jullie dat dan aangestampt….zo?? (en ze deed voor hoe je grond aanstampt nadat je iets gepoot hebt) ik moest eigenlijk wel erg lachen en haar uitgelegd dat iedereen in een kist wordt begraven en dat je de grond niet hoeft aan te stampen, maar ook dat iedereen een ziel heeft en dat die uit het lichaam gaat naar boven. Realiteit blijft dat het toch een grietje van vier blijft, dus het concept zonder hoofd begraven worden is voor haar meer werkelijkheid dan met….

Bij de begraafplaats aangekomen de kids en de bloemen uitgeladen en diezelfde meters als 15 december afgelegd, met dezelfde hoeveelheid lood in mijn schoenen. Angst om het verdriet van Alex wat zou gaan komen. Bij het graf heeft Alex haar bloemen neergelegd en wel duizend keer naar pappa gezwaaid, gezegd hoeveel ze hem miste en dat ze zoveel (armpjes helemaal wijd) van hem houdt!! Dikke, dikke tranen biggelde over haar gezicht, hoe ik haar ook vasthield en trooste, ze was niet te stoppen. Ludo zat het hele tafereel rustig vanuit zijn buggy te bekijken. Zonder enig spoor van emotie….. zijn beurt komt ook wel volgend jaar of wanneer dan ook. Vlak voordat we weg wilde gaan merkte Alex nog op dat pappa’s plaatje op zijn arm bij het graf op de plaat stond, dat vond ze wel erg mooi en ze zei, mam die heb jij ook hè? Mag ik die ook hebben?? Op de terugrit naar huis hebben Alex en ik nog flink zitten snikken.

19:45 uur
Met Alex naar het tuincentrum gegaan. Tijd om iets leuks te doen. We hebben daar spullen voor de kerst gekocht en zij mocht helpen. Nou dat heb ik geweten!! Echt alles waar glittertjes op zaten werd zonder schroom in ons karretje geladen. Als het aan haar had gelegen waren we met drie volle boodschappenwagentjes naar huis terug vertrokken. Het eindresultaat was één karretje met een flinke kop erop. Thuis aangekomen heeft ze geweldig geholpen de kerstboom op zetten en de versieringen erin te hangen en te gooien…. Na het versieren hebben we lekker patat gegeten met een kroketje en is ze zojuist samen met Ludo lekker naar bedje gegaan.

En nu zit ik weer alleen, in een versierd huis. Terug denkend aan de afgelopen nacht en de dag heb ik hem wel stevig om de oren gehad! Ik heb enorm veel smsjes en telefoontjes en zelfs kaartjes gehad vandaag. Echt zo lief, hartverwarmend en attent. Ik kon het echter niet opbrengen om iedereen te antwoorden. Eigenlijk heb ik niemand geantwoord, ik kon het niet, even teveel emoties aan mijn hoofd waar ik soms al geen raad mee wist. In ieder geval wil ik iedereen die eraan gedacht heeft enorm bedanken voor de steun, ook al heb ik niet kunnen antwoorden, was jullie warmte echt wel te voelen! Gelukkig is het nu een jaar later, gelukkig omdat van alles wat je in een jaar beleefd ik nu de eerste keer zonder Herman heb gehad. Ik denk dat het vanaf nu allemaal wat minder hard zal zijn, althans…..dat hoop ik dan maar!

# 07-12-2008 #

Mijn laatste blog is al weer een maand geleden. Er is best wel weer het één en ander gebeurt in deze maand. Toen ik die laatste blog schreef, had ik al de beslissing genomen om alleen met de kids verder te gaan. Marc en ik zijn niet meer bij elkaar. Ik heb die beslissing genomen omdat ik simpel weg niet overweg kon met de dubbele gevoelens. Het slingerde mij met een hysterische noodgang alle kanten op en ik werd gek van mezelf. Zolang ik niet de rust in mijn hoofd heb en ik nog zo met rouwen bezig ben, kan ik het niet aan om een nieuwe relatie te starten of op te bouwen. Dat is niet eerlijk naar mezelf, maar nog minder naar Marc toe! We zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan met het doel me mijn rust te laten vinden en tot mezelf te komen.

Dat tot rust komen wil alleen nog niet zo erg lukken. Al denk ik dat ik heel goed bezig ben, is het wel lastig. De drukte van het nieuwe huis helpt daar niet aan mee. Maar het is wel een geweldige bezigheid. Toen ik in 30 september de sleutel kreeg zou de aannemer die week direct beginnen. Hahaha jullie voelen hem al aankomen. Aannemers die hun afspraken nakomen moeten volgens mij nog geboren worden. Dit is ook weer een bijzonder exemplaar. Na een week de sleutel te hebben zijn ze gestart. Ook nu weer is er niets verlopen zonder dat ik erin hoefde te springen en de dingen in de juiste baan te lijden.
Afspraken werden gemaakt maar niet uitgevoerd en dat hij aansluitend de werkzaamheden zou afronden was er ook niet bij. Bijvoorbeeld: ik had afgesproken dat de dakkapel donker grijs trespa moest worden. Zo valt hij niet op en is het dus fraaier dan een witte. Ik kom een dag niet kijken en jawel, de kapel is afgewerkt met wit trespa. Nu zou je nog een gevalletje kleurenblindheid aan deze aannemer kunnen toedichten, maar zelfs dan schijnt men het verschil tussen wit en donker grijs te kunnen onderscheiden.. Niet geluisterd dus! Toen ik hem ermee confronteerde was zijn antwoord: “maar alle andere dakkapellen in de buurt zijn wit, dus dacht ik dat het wel goed zou zijn!”. Vervolgens waren de werklui iedere keer weg naar andere klussen en lag het werk meerdere dagen stil. Gevolg, in totaal meer dan twee weken vertraging. Maar om nu weer in een, ik kan aannemers wel schieten, verhaal te verzanden heb ik een positieve mededeling, iedereen die in de toekomst een aannemer zoekt, hoeft niet bang te zijn dit exemplaar te treffen want deze heer heeft zijn zaak verkocht. Ik zeg, dat had hij veeeeeel eerder moeten doen!!!

Maar uiteindelijk is het een paleisje geworden!. Mijn slaapkamer….een plaatje. De kinderkamers…die zijn ook fantastisch. Alex een echte prinsessenkamer voorzien van roze muren en sterrenhemel. Ludo’s kamer donker blauw en licht blauw en een heuse zeemanskamer!. Verder krijgen de dame en heer op hun eigen verdieping ook nog een speelkamer die ze naar hartenlust overhoop kunnen halen. De badkamer is ook geweldig chique. Zwart met grijs….zucht. En de rest? Nou in iedere kamer zijn nog dozen te vinden. Dat zal ook nog wel even duren, het uitpakken valt me zwaar. Omdat het verhuisbedrijf alles heeft ingepakt komt nu zo ongeveer mijn hele leven met Herman aan foto’s, kaarten, papieren en andere in lades verstopte spullen door mijn handen. Herinneringen die met de nodige tranen van doos naar vaste bergplek worden verplaatst……

1 december zijn we over gegaan naar het nieuwe adres, een weekje uitstel! Maar wel precies op tijd. Niemand zal het ontgaan zijn dat we op nog maar 2 dagen na een jaar verder zijn. Mijn hemel, een jaar. En wat voor een jaar. Ik kan terug kijken en een opsomming maken, maar dan ben ik nog wel even bezig. Maar wel een jaar waarin ik waanzinnig veel heb ervaringen heb opgedaan. Ik heb geleerd (en nog steeds) hoe ik een bedrijf moet runnen, hoe ik alleen alle beslissingen moet nemen als het gaat om de kinderen, zonder ruggespraak of steun. Ook weet ik hoe het is om als nieuwsitem door het dorp te lopen. Maar de meest confronterende van allemaal (en iedereen weet van het bestaan af) is dat ik in een jaar tijd wel een heel duidelijk beeld heb gekregen van wie er om mij heen nu echte vrienden zijn! Vrienden, mensen die naast je staan en je steunen, die belangstelling hebben in hetgeen je doet. Die ongevraagd komen helpen, hulp aanbieden of die je bellen om te zeggen, dat ook al heb jij er niet aan hen gedacht, ze daar begrip voor hebben en je dus accepteren voor wie je bent. Mensen die eerlijk zijn en je zeggen dat je het in hun ogen toch niet handig doet of anders zou kunnen doen. Mensen die het niet vervelend vinden wanneer je even geen tijd hebt, mensen die je niet afrekenen op een vergeten telefoontje. Die mensen, die mogen zich vrienden noemen. Van al die mensen zijn er bijzonder weinig over. Ik realiseer mij enorm dat wat ik nu schrijf voor een aantal lezers niet echt leuk is om te lezen. Maar zoals “Het Goede Doel”ooit al eens zong….. “Vriendschap is een droom, een pakketje schroot met een dun laagje chroom”. Al moet ik er wel bijzeggen, er zijn vriendschappen die geen pakketje schroot zijn, maar een echte droom en soms zelfs een goudmijntjes! En die? Die koester ik, die ben ik enorm dankbaar en daar ben ik echt enorm blij mee!!

Sinterklaas hebben we gevierd en die avond was erg gezellig. Hier in het nieuwe huis met Peter, Yvonne, Opa, Oma en de kinderen. Allemaal vrolijke stuiterende kinderen met blije snoetjes! De avond werd pas echt compleet toen de BuurPiet zo hard heeft gebonkt dat hij letterlijk een raam van de voordeur heeft gebroken! Ik keek niet uit naar deze avond maar het was een mooie en gezellige avond, zoals een sinterklaas hoort te zijn!

En dan is het al weer 7 december. Vorig jaar was Ludo in het ziekenhuis opgenomen. Het valt me op dat ik de dagen echt spiegel aan die van een jaar geleden. En met die wetenschap ziet de nacht van 8 naar 9 december er niet zo heel erg aantrekkelijk uit. Hij is me de afgelopen weken steeds vaker voor ogen gekomen en de nachten zijn daardoor te kort. Ik slaap zo slecht, dat ik nu op een gemiddelde van 2 a 3 uur zit. Het verbaasd me echt dat een mens dat zo lang kan volhouden. Al hoewel de rek er echt uit is en ik de afgelopen week, vlak voor de verhuizing echt ben geknapt, gaan de onrustige tijden nog vrolijk door. Met in mijn achterhoofd de gedachten houdend, dat ik de tijd die ik wel met Herman heb gehad moet koesteren, dat ik van hem twee heerlijke kinderen heb rondlopen en me niet te veel moet focussen op het abrupte einde, worstel ik me door de laatste dagen heen.

# 19-10-2008 #

Loslaten

Ik worstel de laatste tijd steeds meer met het overlijden van Herman. Ik heb steeds meer moeite met het verlies en met de daarmee gepaarde emoties. Ik zit op slot. De afgelopen tien maanden door denderen hebben daar geen goed aangedaan. Sterker nog, die hebben er juist voor gezorgd dat ik mijn gevoel kwijt ben. Het tonen van emoties was de afgelopen maanden niet mogelijk. Niet omdat ik dat bewust niet wilde, maar onbewust heb ik ze op een zijspoor gezet om zo te kunnen doorgaan met alle zaken die moesten gebeuren. De kinderen, het huis maar zeker ook de zaak. Ook omdat ik niet het type ben die in een hoekje wil wegkwijnen en omdat ik van huis uit een stoer wijf ben. Daar sta ik nu met mijn enorm grote waffel. Al die stoerheid en uiterlijk schijn zorgen nu voor een confuus hoofd die de weg naar verdriet maar moeilijk kan bewandelen. Gewoon omdat ik het al die maanden onbewust heb weg gestopt.

Gelukkig ben ik niet van het pad af en had in de gaten dat het niet lekker liep dus heb ik hier en daar eens wat informatie ingewonnen en heb ik eens was research werk verricht. Conclusie is dat ik nog niet heb geaccepteerd dat Herman is overleden, of anders gezegd, ik kan Herman niet loslaten. Loslaten……..maar hoe moet ik dat nu in vredesnaam doen?

Wat is loslaten??? Tijdens wat speurwerk op het net heb ik een aantal dingen gevonden. Een aantal punten wat loslaten niet en een aantal punten die het wel inhoud. Ik wil het graag met jullie delen, het gaat namelijk niet alleen op voor mijn eigen loslaat proces, maar zeker ook voor andere vormen van loslaten. Iedereen die het leest zal er wellicht iets mee kunnen. Ik moet toegeven dat ik er wel wat mee kan. Al blijft het in schrift lezen toch een wezenlijk verschil met het daadwerkelijk toepassen in je leven.

Voor ons is loslaten hetzelfde als vergeving namelijk de bereidheid pijnlijke dingen uit het verleden los te laten, de keus om geen waarde meer toe te kennen aan haat, wrok, verdriet of woede, het loslaten van het verlangen anderen en ons Zelf pijn te doen om iets wat al ver in het verleden ligt. Vergeving op deze manier is een grote stap naar innerlijke vreugde en opent de weg naar ons waarlijke Zelf.
Haat en wrok gevoelens blokkeren deze weg en daarmee doen we ons zelf tekort als we niet loslaten/vergeven. Loslaten impliceert niet dat je alles wat anderen je aangedaan hebben, of ons is overkomen maar vergeet en goed vindt. Vergeving geeft vooral de kracht je zelf te bevrijden van angst, woede, verdriet, wrok, haat en pijn.

Wat loslaten niet is:

Loslaten is niet vergeten of ontkennen wat er gebeurd is.
Loslaten is niet de gevolgen bagatelliseren.
Loslaten is niet jezelf vernederen.
Loslaten is niet ontkennen dat je gekwetst en beschadigd bent.
Loslaten is niet een zwaktebod.
Loslaten is niet jezelf ongelijk geven.
Loslaten is niet het maar eens zijn met wat iemand deed of juist naliet.
Loslaten is niet het goed praten van verkeerd gedrag.
Loslaten is niet "het" maar goed vinden.
Loslaten is niet zeggen dat het niet meer uitmaakt.

Wat loslaten wel is:

Loslaten is onvoorwaardelijke liefde voor Jezelf
Loslaten is jezelf bevrijden van angst, woede, wrok, haat en pijn.
Loslaten is machteloosheid toegeven.
Loslaten is de situatie voor jezelf zo goed mogelijk maken.
Loslaten is groeien en kiezen voor leven in het nu.
Loslaten is afstand nemen.
Loslaten is de verantwoording nemen voor je eigen geluk.
Loslaten is besluiten geen slachtoffer meer te zijn.
Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.
Loslaten is alle hoop op een beter verleden laten varen en besluiten gelukkig te zijn.

Vergeven en daarmee loslaten is zo ongeveer het moeilijkste wat er op de wereld is. Loslaten begint met de bereidheid los te willen laten. Dat klinkt zo eenvoudig maar dat is het absoluut niet. Ons ego houdt ons constant voor dat het gezond is om iemand die ons diep gekwetst heeft te straffen door die persoon onze liefde te onthouden. Het ego vertelt ons dat het beter en vooral veiliger is te haten dan lief te hebben. Liefhebben maakt je immers zo enorm kwetsbaar.
Daarmee wordt niet vergeven bijna het straffen van jezelf...
Ieder mens heeft liefde nodig en diezelfde liefde onthouden we ons puur en alleen om het feit dat we bang zijn voor de pijn die liefde (wederom) wellicht kan gaan geven. Als we niet loslaten dan oefent wat we meegemaakt hebben een vorm van "macht" uit in onze gedachten. Het spookt door je hoofd en vertroebelt je huidige wezen. Omdat je jouw eigen gedachten en emoties maakt sta je het toe dat gebeurtenissen je in hun greep houden. Daar kan je onmogelijk gelukkig van worden. Het krachtigste medicijn voor al je ellende is loslaten.

En terwijl ik het schrijf, terug lees en weer lees denk ik……..Ik heb nog een lange weg te gaan…..

Naar boven